Nazi Almanyası'nda sansür

Nazi Almanyası'nda sansür aşırıydı ve iktidardaki Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi tarafından sıkı bir şekilde uygulandı, ancak özellikle Joseph Goebbels ve Reich Halkı Aydınlatma ve Propaganda Bakanlığı tarafından uygulandı. Nazi Almanyası içindeki sansür, gazete, müzik, edebiyat, radyo ve filmi içeren tüm kitle iletişim biçimlerinin kontrolünü içeriyordu.[1] Aynı kurum, yalnızca Nazi fikirlerini ve mitlerini ilerletmeye adanmış kendi literatürünü de üretti ve yaydı. Yahudi karşıtlığı, Jud Süß ve The Eternal Jew gibi 1940 filmleri de dahil olmak üzere çalışmalarının merkezinde yatıyordu. Bakanlık, 1934 Der Sieg des Glaubens ve 1933'te yapılan İradenin Zaferi gibi ilk filmlerin sponsoru oldu, Adolf Hitler kültünü destekledi ve filmlerin bilinen tüm kopyaları Hitler'in emriyle yok edildi. Birleşik Krallık'ta 1990'larda bir kopyası ortaya çıkıncaya kadar kaybolmuş sayıldılar. 1934'te Hitler tarafından Uzun Bıçaklar Gecesi'nde öldürülen Ernst Roehm'in öne çıkan rolü nedeniyle Naziler tarafından yasaklandı.

Ülkelere göre sansür

Medya

Bakanlık, vatandaşlarına sunulan haberleri sıkı bir şekilde kontrol etti. İzlenimcilik ve Dışavurumculuk gibi hemen hemen tüm Modernist sanatlar, Nazi rejimi tarafından yozlaşmış sanat olarak kabul edildi ve Caz ve Swing gibi çoğu modern müzik de yozlaşmış müzik olarak yasaklandı. Mendelssohn ve Schoenberg gibi Yahudi besteciler de yasaklandı. Hem Nazi kitaplarının yakılması sırasında hem de "yozlaşmış" sanat sergisinde modernist güzel sanatı yok etme girişimi sırasında bastırılan yazar ve sanatçılar arasında şunlar vardı:[2]

Sanatçı olarak:

Besteci olarak:

Filozoflar, bilim adamları ve sosyologlar Nazi Almanyası tarafından yasaklandı:

Nazi Almanyası tarafından yasaklanan politikacılar:

Kitapların sansürlenmesini önlemek için onlara genellikle zararsız görünümlü Tarnschriften denilen bir kapak basıldı.

Ayrıca Bakınız

Kaynakça
  1. ""Control and opposition in Nazi Germany". BBC Bitesize". 9 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  2. Adam, Peter (1992). Art of the Third Reich. New York:, Harry N. Abrams, Inc. s. 121-122.
  3. The Engineer as Ideologue: Reactionary Modernists in Weimar and Nazi Germany - J Herf - Journal of Contemporary History (SAGE, London, Beverly Hills…, 1984.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.