Tecavüz türleri

Tecavüz türleri, tecavüzün meydana geldiği duruma, mağdurun kimliğine veya özelliklerine, failin kimliğine veya özelliklerine gibi çeşitli kriterlere göre sınıflandırılması sonucu oluşan kategorileri içerir. Aşağıda açıklanan tecavüz türleri birbirini dışlamaz: belirli bir tecavüz, örneğin hem hapishanede tecavüz hem de toplu tecavüz olarak veya hem velayet tecavüzü hem de bir çocuğa tecavüz olarak birden fazla kategoriye girebilir.

Tecavüz türleri

Randevu tecavüzü

Randevu tecavüzü birkaç farklı tecavüz şeklini tanımlamak için kullanılır. Kurbanı tanıyan biri tarafından ilaçla uyuşturarak işlenen tecavüzde tecavüzcü mağduru kasıtlı olarak tecavüz ilacıyla uyuşturur.[1] Tanıyan biri tarfından işlenen tecavüz, rapor edilen tecavüzlerin büyük çoğunluğunu oluştururken, ilaçla uyuşturma daha nadirdir. Sıklıkla bununla örtüşen bir kategori, mağdurun aciz kaldığı acizleştirilmiş tecavüzdür - bu genellikle sarhoşluğun sonucudur, ancak aynı zamanda kurbanın uykuda olması veya tıbbi bir rahatsızlığı olması da bu duruma sebep olabilir.

Tanıdık tecavüzü, genellikle sosyal durumlarda birbirini tanıyan iki kişiyi içeren tecavüzü ifade eder. Bir çift olarak çıkan ve geçmişte rıza ile cinsel ilişkiye giren kişiler arasında, yeni çıkmaya başlayan iki kişi arasında, sadece arkadaş olan kişiler arasında ve başka tanıdıklar arasında olabilir. Arkadaşların, okul arkadaşlarının, ailenin, arkadaşların, öğretmenlerin ve diğer tanıdıkların, flört ederken tecavüze uğramaları;[2] bazen "gizli tecavüz" olarak anılır ve batı dünyasında büyüyen bir sorun olarak tanımlanmıştır.[3] Amerika Birleşik Devletleri Ulusal Mağdur Merkezi tarafından yürütülen bir üniversite araştırması, dört kolej kadından birinin tecavüze uğradığını veya tecavüz girişimine maruz kaldığını bildirdi.[4] Bu rapor, genç kadınların kolejdeyken randevu tecavüzü kurbanı olma riskinin yüksek olduğunu gösteriyor. Buna ek olarak, Clery Yasası gibi önleyici yasalara rağmen, kolejlerin mağdur olduğu iddia edilen kişileri sorgulayan, belgelendirmeyi ve öğrenci saldırılarının polisliğini daha da karmaşık hale getiren olayları bildirilmiştir.[5][6]

Toplu tecavüz

Toplu tecavüz, bir grup insanın tek bir kurbanın tecavüzüne katılmasıyla ortaya çıkar. İki veya daha fazla tecavüzcünün (genellikle en az üç[7]) dahil olduğu tecavüzün dünyanın birçok yerinde meydana geldiği geniş çapta rapor edilmektedir. Ancak sorunun boyutu hakkında sistematik bilgi yetersizdir.

Bir çalışma, toplu tecavüz olaylarında suçluların ve kurbanların daha genç ve işsiz olması olasılığının daha yüksek olduğunu gösterdi. Toplu tecavüz vakaları, bireysel tecavüzlere göre daha fazla alkol ve uyuşturucu kullanımı, gece saldırıları ve şiddetli cinsel saldırı sonuçları ve daha az kurban direnci ve daha az silah içeriyordu.[8] Başka bir çalışma, toplu cinsel saldırıların bireysel cinsel saldırılardan daha şiddetli olduğunu ve toplu cinsel saldırı kurbanlarının, bireysel saldırılara karışanlara göre kriz ve polis hizmetleri arama, intihar etme ve terapiye başvurma olasılıklarının daha yüksek olduğunu ortaya koydu. İki kategori, saldırı sırasında içki ve diğer uyuşturucu kullanım miktarları bakımından yaklaşık aynıydı.[9]

Eş tecavüzü

Evlilik içi tecavüz, eşe tecavüz, kocaya tecavüz, eşe tecavüz veya yakın partner cinsel saldırı (IPSA) olarak da bilinen eş tecavüzü, bir eşin rızası olmadan evli (veya fiili olarak evli) bir çift arasında gerçekleştirilen tecavüzdür. Eşe tecavüz, bir tür aile içi şiddet ve cinsel istismar olarak kabul edilir. Araştırmalar, evlilik / partner tecavüzü mağdurları ile randevu ve yabancı tecavüz mağdurları karşılaştırıldığında psikiyatrik bozukluklarda (depresyon, obsesif kompulsif bozukluk, sosyal fobi ve cinsel işlev bozukluğu vb.) önemli bir fark olmadığını ortaya koymaktadır.[10] Evlilik içi ve yabancı tecavüz kurbanlarını karşılaştıran bir diğer çalışma, her iki tür mağdurun da travma sonrası sıkıntıları yakın seviyelerde yaşadığını keşfetti.

Tarihsel olarak araştırmalar, kadınların bir evlilikte rıza dışı cinsel eylemlerin tecavüz teşkil ettiğine çoğu zaman inanmadıklarını göstermiştir.[11] Amerika Birleşik Devletleri'nde 1994'ten 2010'a kadar, kadın kurbanlarda yakın eş şiddeti genel olarak % 63 ve erkek kurbanlarda % 64 düşüş olmuştur.[12]

Çocuklara tecavüz

Çocuğa tecavüz, çocuğun cinsel istismarının bir türüdür. Başka bir çocuk (genellikle daha büyük veya daha güçlü) veya ergen tarafından işlendiğinde, buna çocuktan çocuğa cinsel istismar denir. Bir ebeveyn ya da dedesi, teyzeler ve amcalar gibi diğer yakın akrabaları tarafından işlendiği zaman, aynı zamanda ensest olarak adlandırılır ve ciddi ve uzun süreli psikolojik travmaya neden olabilir.[13] Bir çocuğa, aile üyesi olmayan ancak bakıcı olan veya çocuk üzerinde yetki sahibi olan, örneğin okul öğretmenleri, dini yetkililer, spor eğitmenleri (antrenörler) veya terapistler gibi bir yetişkin tarafından tecavüze uğradığında, etkileri ensest tecavüze benzer olabilir.

Hapishane tecavüzü

Hapishanede tecavüz oranlarının ABD'deki hapishane mahkumlarının %3 - %12'sini etkilediği bildirildi.[14] Hapishanede tecavüzler daha çok aynı cinsiyetten kişiler arasında olsa da (hapishaneler genellikle cinsiyete göre ayrıldığından), saldırgan genellikle eşcinsel olarak tanımlanmaz.[15] Bu fenomen, batı dünyasının başka yerlerinde çok daha az yaygındır. Bunun nedeni kısmen, Kanada, Avustralya ve Avrupa'daki cezaevi sistemlerine kıyasla ABD'deki cezaevi sisteminin yapısındaki farklılıklardır.

İstatistiksel olarak, psikiyatri kurumları yerine cezaevlerinde bulunan akıl hastası bireylerde yaygınlığı daha yüksektir. NPREC'e göre, bu kişiler cinsel saldırı için yüksek riskli bir grubun parçasıdır, tecavüz vakalarının %12-13'ü akıl hastası bir kişiyi içerir; bu oran akıl hastası olmayan cezaevi nüfusundaki tecavüz olaylarından 8 kat daha fazladır.[16]

Saldırgan, genellikle başka bir mahkumdur.

Seri tecavüz

Seri tecavüz, bir kişi tarafından nispeten uzun bir süre boyunca işlenen ve birkaç kurbana yapılan tecavüzdür. Çoğu zaman bu tür tecavüzcü mağdur tarafından bilinmez ve mağdurları hedef alma ve onlara saldırmada belirli ve tahmin edilebilir bir model izler.

FBI'a (Federal Araştırma Bürosu) bildirilen ülke çapındaki seri tecavüz vakalarının bir örneği incelendi ve seri tecavüzcülerin "yüksek derecede suç gelişmişliği" gösterdiği ve mağdura karşı daha az güç kullandığı bulundu. Tecavüzcü suç açısından ne kadar gelişmişse, o kadar çok cinsel eylem gerçekleştiriyordu.[17] Suç açısından gelişmiş olarak tanımlanan bir fail, soruşturmasında yaptırıma neden olabilecek herhangi bir kanıtı ortadan kaldırma olasılığının daha yüksek olduğu bir faili tanımlar: örneğin parmak izleri, meni ve silahlar.[18]

Ödeşme tecavüzü

"Cezalandırma tecavüzü" veya "intikam tecavüzü" olarak da adlandırılan "ödeşme tecavüzü", özellikle Pasifik Adaları olmak üzere belirli kültürlere özgü bir tecavüz türüdür. Babası veya erkek kardeşleri gibi aile üyeleri tarafından işlenen eylemlerin intikamı olarak, genellikle birkaç erkekten oluşan bir grup tarafından bir kadına tecavüzden oluşur. Tecavüz, faillere karşı önceki davranışlarının cezası olarak babayı veya erkek kardeşleri aşağılamak ve utandırmak için yapılır.[19] Ödeşme tecavüzü bazen aşiret kavgasıyla bağlantılıdır.[20]

Savaş tecavüzü

Savaş tecavüzleri, silahlı çatışma veya savaş sırasında veya askeri işgal sırasında askerler, diğer savaşçılar veya siviller tarafından işlenen tecavüzlerdir. Ayrıca, kızların ve kadınların işgalci bir güç tarafından fuhuş veya cinsel kölelik için zorlandığı durumu da kapsar.

Savaş sırasında tecavüz, düşmanı aşağılamak ve moralini zayıflatmak için genellikle bir psikolojik savaş aracı olarak kullanılır. Savaşta tecavüzler genellikle sistematiktir ve askeri liderler aslında askerlerini sivillere tecavüz etmeye teşvik edebilir. Benzer şekilde, sistematik tecavüzler genellikle bir etnik temizlik biçimi olarak kullanılır.

Savaş tecavüzü yalnızca 1949'dan beri bir savaş suçu olarak kabul edildi. Dördüncü Cenevre Sözleşmesi'nin 27. Maddesi, savaş zamanı tecavüzü ve zorla fuhuşu açıkça yasaklamaktadır. Bu yasaklar, 1949 Cenevre Sözleşmelerine getirilen 1977 Ek Protokolleri ile güçlendirildi.[21] Bu nedenle, savaş sonrası Nürnberg Mahkemeleri ve Tokyo Mahkemeleri sırasında, toplu savaş tecavüzleri bir savaş suçu olarak yargılanmadı.

1998'de Birleşmiş Milletler tarafından kurulan Ruanda Uluslararası Ceza Mahkemesi, tecavüzün uluslararası hukuka göre bir soykırım suçu olduğuna dair dönüm noktası niteliğinde kararlar aldı. Navanethem Pillay bir kararında şunları söyledi: "Çok eski zamanlardan beri tecavüz, savaş ganimeti gibi görülüyordu. Şimdi bir savaş suçu olarak kabul edilecek. Tecavüzün artık bir savaş ödülü olmadığına dair güçlü bir mesaj göndermek istiyoruz."[22]

Tecavüz kelimesi yalnızca 15. yüzyılın başlarında cinsel saldırıya atıfta bulunmak için kullanılmaya başlandı ve baskın kullanımı, modern döneme kadar cinsel saldırı çağrışımı olmaksızın kaçırma ve soygunu ifade etmek içindi. Savaş sırasında tecavüzle ilgili birçok klasik atıf, açıkça cinsel saldırı olaylarına değil, savaş sırasında düşmanın mallarını veya kadınları kaçırma uygulamasına atıfta bulunur.[23]

Kandırarak tecavüz

Kandırarak tecavüz, fail mağdurun rızasını hile yoluyla elde ettiğinde meydana gelir. Bir vakada, kadını cinsel faaliyetlere zorlamak için kadın üzerinde olumsuz etkilere neden olma gücüne sahip bir hükümet yetkilisi gibi davranan bir adam, bu tip tecavüze örnektir. Mahkemeler, kendisini yanlış bir şekilde temsil ettiğine ve bu nedenle kadına karşı aldatma kullandığına karar vermiştir.

Düzeltici tecavüz

Düzeltici tecavüz, cinsiyet rollerini ihlal ettiği için bir ceza olarak heteroseksüel olmayanlara yönelik tecavüzü tanımlar.[24][25] Bu, mağdurun algılanan cinsel veya cinsiyet yönelimine kabul edilebilir bir yanıt ve eşcinsel olduğu için bir ceza biçimi olarak tecavüzcünün eylemini haklı olarak gördüğü, başta lezbiyenler olmak üzere LGBT bireylere yönelik bir nefret suçudur. Genellikle, düzeltici tecavüzcünün ifade ettiği argüman, tecavüzün kişiyi doğruca cinsiyetini "düzelteceği" yani toplumsal normlara uygun hale getireceği iddiasıdır.[26] Terim ilk olarak Güney Afrika'da, spor yıldızı Eudy Simelane'ninki gibi bilinen vakaların kamuoyuna duyurulmasından sonra kullanılmaya başlandı.[27]

Velayet tecavüzü

Velayet tecavüzü, devlet tarafından istihdam edilen polis memuru, kamu görevlisi veya hapishane veya hastane çalışanı gibi gözetim konumunda bir kişi tarafından işlenen tecavüzü tanımlar.[28][29][30] Yetimhaneler gibi kurumsal bakımevlerindeki çocukların tecavüzünü de içerir.[31]

Çeşitli ülkelerde göz altında tecavüz vakaları rapor edildi: Hindistan, Pakistan, Bangladeş, Malezya, Sri Lanka, İran, Kamboçya, Nijerya, Kenya, Zambiya ve Amerika Birleşik Devletleri.[32][33][34][35][36]

Hindistan'da velayet tecavüzü, kadın hakları örgütlerinin ana odak noktalarından biridir ve 1983'ten beri yasalarca tanımlanan resmi bir tecavüz kategorisi olmuştur. Hindistan yasaları, bu tür bir tecavüzde tecavüzcünün yetki konumundan yararlandığını ve bu nedenle ekstra cezaya tabi olduğunu söyler.[37][38]

Velayet tecavüzü terimi bazen geniş anlamda bir işveren, tefeci, müteahhit veya ev sahibi gibi yetkili bir konumda bulunan herhangi birinin tecavüzünü kapsayacak şekilde de kullanılır, ancak Hindistan yasalarına göre yalnızca devlet çalışanlarını ifade eder.[39] Velayet tecavüzü mağdurları genellikle azınlıklar, yoksul insanlar veya görece düşük statüde olan kişilerdir.[40] Araştırmacılar, velayet tecavüzünün işkence ve cinayeti de içerebilen daha geniş bir velayet istismarı modelinin parçası olduğunu söylüyorlar.[41]

Yasal olarak tecavüz sayılma

Ulusal ve bölgesel hükûmetler, "gençleri" cinsel istismardan korumaya yönelik olarak, çocuğun / gencin cinsel faaliyeti kabul etmesi ve başlatması halinde dahi, herhangi bir cinsel teması (tecavüz olmasa bile) suç olarak ele alır.

Suç genellikle belirli bir yaşın altındaki kişilerin rıza verme kapasitesine sahip olmadığı gerçeğine dayanmaktadır. Rıza yaşı olarak adlandırılan, bireylerin rıza vermeye yetkili kabul edildiği yaş, farklı ülke ve bölgelerde değişiklik gösterir; ABD'de bu yaş 16 ile 18 arasında değişmektedir. Rıza yaşı yasasını ihlal eden ancak şiddet içermeyen veya fiziksel olarak zorlanmayan cinsel faaliyet, bazen ABD'de yasal olarak tanınan bir kategori olan "Reşit olmayanla cinsel ilişki" olarak tanımlanır. Bununla birlikte, çoğu eyalet, kişiler arasındaki yaş farkı küçükse, rıza yaşından daha genç kişilerin cinsel faaliyette bulunmasına izin verir; bunlara yaşa yakın muafiyetler veya Romeo ve Juliet muafiyeti denir ve resmi yasal muafiyet davalarının olmadığı ülkelerde bile nadiren görülür.

Tecavüzcü türleri

Nicholas Groth, tecavüzcünün amacına göre üç tür tecavüz tanımladı. Bunlar öfke tecavüzcüsü, güç tecavüzcüsü ve sadist tecavüzcüdür.[42] Kingston, Ontario'daki Queen's Üniversitesi'nde psikolog Howard Barbaree'ye göre, çoğu tecavüz dürtüsel ve fırsatçıdır ve dürtüsel suçlar da dahil olmak üzere başka dürtüsel eylemlerde bulunabilecek kişiler tarafından işlenir. Bu tecavüzcüler, kurbanlarının direnişi haricinde hiçbir öfke göstermeme eğilimindedirler ve çok az gereksiz güç kullanırlar.

Daha fazla sınıflandırma

Yukarıda bahsedildiği gibi, farklı tecavüz eylemleri tanımlandığında ve tipikleştirildiğinde, ister popüler kongre, konuyla ilgili araştırma veya başka türlü olsun, sonuçlar genellikle kapsam açısından ne dışlayıcıdır ne de ayrıntılıdır. Bazı örnekler iki veya daha fazla tanıma uyabilirken, diğerleri henüz tanımlanmamış kalabilir. Bunun bir örneği, Amerikalı araştırmacı Patricia Rozee tarafından oluşturulan aşağıdaki alt sınıflandırmalardır:[43][44]

• takas tecavüzü - pazarlık sonucunda ortaya çıkan tecavüz
• cezalandırıcı tecavüz - cezalandırmak veya disipline etmek için kullanılan tecavüz
• kaçırma tecavüzü - çoğu durumda köle veya fahişe olarak kullanılmak üzere bir kadın veya erkek kaçırıldığında meydana gelen tecavüz
• ayinsel tecavüz - kızlığını bozma ritüellerini içeren tecavüz
• statü tecavüzü - hiyerarşi veya sosyal sınıf farklılıklarından kaynaklanan tecavüz

Bu farklı şekillerin çoğu, diğer sınıflandırmalar için de aynı şekilde geçerli olabilir. Örneğin, aynı zamanda cezalandırıcı tecavüz olan hapishane tecavüzü, aynı zamanda kaçırma tecavüzü de olan savaş tecavüzü vb.

Kaynakça

1. Humphreys, Terence Patrick (1993). Gender differences in the perception of rape: The role of ambiguity 30 Haziran 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (M.A. thesis) Wilfrid Laurier University
2. "Cambridge Police 97 crime report". 29 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2020.
3. "Perspectives on Acquaintance Rape". 17 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2011.
4. Office of Justice Programs (1996). "National Victimization Survey, U.S. Department of Justice".
5. "Feds launch investigation into Swarthmore's handling of sex assaults". Philadelphia Inquirer. 16 Temmuz 2013.
6. "Annual campus crime report may not tell true story of student crime". Daily Nebraskan. 16 Temmuz 2013.
7. Neumann, Stephani. Gang Rape: Examining Peer Support and Alcohol in Fraternities. Sex Crimes and Paraphilia. Hickey, Eric W., 397-407
8. Ullman, S.E. (1999). "A Comparison of Gang and Individual Rape Incidents". Violence and Victims. 14 (2): 123-133. doi:10.1891/0886-6708.14.2.123. PMID 10418766.
9. Gidycz, C.A. (1990). "A Comparison Of Group And Individual Sexual Assault Victims". Psychology of Women Quarterly. 14 (3): 325-342. doi:10.1111/j.1471-6402.1990.tb00023.x.
10. Partner violence : a comprehensive review of 20 years of research. Jasinski, Jana L., Williams, Linda Meyer., Finkelhor, David. Thousand Oaks, Calif.: Sage Publications. 1998. ISBN 0761913173. OCLC 37742217.
11. Martin (1 Mayıs 2007). "A review of marital rape". Aggression and Violent Behavior. 12 (3): 329-347. doi:10.1016/j.avb.2006.10.003. ISSN 1359-1789.
12. Catalano, S. M. (2012). Intimate partner violence, 1993-2010. Washington, DC: US Department of Justice, Office of Justice Programs, Bureau of Justice Statistics. Retrieved from: https://www.bjs.gov/content/pub/pdf/ipv9310.pdf
13. Healing the Incest Wound: Adult Survivors in Therapy. W. W. Norton & Company. 1988. s. 208. ISBN 978-0-393-31356-7.
14. Struckman-Johnson (2006). "A Comparison of Sexual Coercion Experiences Reported by Men and Women in Prison". Journal of Interpersonal Violence. 21 (12): 1591-1615. doi:10.1177/0886260506294240. PMID 17065656.
15. No Escape: Male Rape in U.S. Prisons - IV. Predators and Victims 27 Ağustos 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. hrw.org
16. Downer (2016). "The Prison Rape Elimination Act and Correctional Psychiatrists". The Journal of the American Academy of Psychiatry and the Law. 44 (1): 9-13. ISSN 1943-3662. PMID 26944739.
17. de Heer (2016). "A Snapshot of Serial Rape: An Investigation of Criminal Sophistication and Use of Force on Victim Injury and Severity of the Assault". Journal of Interpersonal Violence (İngilizce). 31 (4): 598-619. doi:10.1177/0886260514556110. ISSN 0886-2605. PMID 25466982.
18. Park (2008). "Serial and single-victim rapists: differences in crime-scene violence, interpersonal involvement, and criminal sophistication". Behavioral Sciences & the Law (İngilizce). 26 (2): 227-237. doi:10.1002/bsl.804. PMID 18344167.
19. "Supplement to the HANDBOOK FOR LEGISLATION ON VIOLENCE AGAINST WOMEN: "Harmful Practices" against Women" (PDF). UN Women. 2012. 10 Haziran 2015 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mayıs 2018.
20. "Many voices, one message". Amnesty International Australia. 24 Kasım 2009. 3 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Mayıs 2018.
21. Askin, Kelly Dawn (1997). War Crimes Against Women: Prosecution in International War Crimes Tribunals. Martinus Nijhoff Publishers. p. 17 90-411-0486-0..
22. Quoted in citation for honorary doctorate, Rhodes University, April 2005 accessed at "Judge Navanethem Pillay". 26 Eylül 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2008.
23. Oxford Etymological Dictionary, "Rape".
24. Bartle (2000). "Lesbians And Hate Crimes". Journal of Poverty. 4 (4): 23-44. doi:10.1300/J134v04n04_02.
25. Di Silvio Lorenzo (2011). "Correcting Corrective Rape: Carmichele and Developing South Africa's Affirmative Obligations To Prevent Violence Against Women". Georgetown Law Journal. 99: 1469-515.
26. "Gender inequality and corrective rape of women who have sex with women" (PDF). GMHC Treatment Issues. asylumlaw.org. 2009. 3 Şubat 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2020.
27. Fihlani (29 Haziran 2011). "South Africa's lesbians fear 'corrective rape'". BBC News. 9 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2012.
28. Women of India: Their Status Since the Vedic Times. iUniverse. 2009. s. 136. ISBN 978-1440156007.
29. Expanding Governmental Lawlessness and Organized Struggles. South Asia Books. 1991. s. 107. ISBN 978-8171545292.
30. Women and Human Rights. APH Publishing Corporation. 2001. ss. 151-152. ISBN 978-8176482479.
31. Still Out of Focus: Status of India's Children, 2008. HAQ Centre for Child Rights. 2008.
32. Hey, H. (1994). Human Rights in Developing Countries - Yearbook (Human Rights in Development Yearbook). Springer. ss. 331. ISBN 978-9065448453.
33. Ng, Cecilia (2006). Feminism and the Women's Movement in Malaysia: An Unsung (R)evolution. Routledge. ss. 46. ISBN 978-0415374798.
34. Bhandare, Justice Sunanda (2010). Struggle for Gender Justice: Memorial Lectures. Chaman Offset Printers. s. 83. ISBN 978-0670084265.
35. Freedom in the World 2011: The Annual Survey of Political Rights and Civil Liberties. Rowman & Littlefield Publishers. 2011. ss. 304, 321, 126, 495, 360. ISBN 978-1442209947.
36. Human Rights Watch World Report 1999. Human Rights Watch. 1999. ss. 86, 434-434. ISBN 978-1564321909.
37. Legal Apptitude And Legal Reasoning For The Clat. New Delhi: Dorling Kindersley (India) Pvt. Ltd. 2009. s. 38. ISBN 9788131727171.
38. Countering Gender Violence: Initiatives Towards Collective Action in Rajasthan. SAGE Publications. 2004. ss. 60-61. ISBN 978-0761932444.
39. Women in Asia: Tradition, Modernity and Globalisation. University of Michigan Press. 2000. ss. 97. ISBN 978-0472087518.
40. Freedom in the World 2011: The Annual Survey of Political Rights and Civil Liberties. Rowman & Littlefield Publishers. 2011. ss. 304, 321, 126, 495, 360. ISBN 978-1442209947.
41. Country Reports on Human Rights Practices for 2008: Vols. I and II: Joint Committee Print, U. S. House of Representatives and U. S. Senate. DIANE Publishing. 2008. ss. 2297-2304.
42. "Center for Sex Offender Management Lecture Content & Teaching Notes Supervision of Sex Offenders in the Community: An Overview". Center for Sex Offender Management. 9 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mayıs 2008.
43. Handbook on the Study of Multiple Perpetrator Rape: A multidisciplinary response to an international problem. Routledge. 2013. s. 30. ISBN 978-0415500449.
44. Overcoming Violence against Women and Girls: The International Campaign to Eradicate a Worldwide Problem. Rowman & Littlefield Publishers. 2003. ss. 54-55. ISBN 978-0742525009.