Sümerce

Sümerce, Sümerlerin anadili. Güney Mezopotamya'da MÖ 4000 yılında konuşuluyordu. MÖ 2000'li yılların başlarında yerini konuşma dili olarak Akadcaya bıraktı[1] ancak Mezopotamya'da MS 1. yüzyıla kadar kutsal, şölensel, edebî ve bilimsel bir dil olarak kullanılmaya devam etti. Daha sonra ise bu dil 19. yüzyıla kadar unutuldu. Mezopotamyada konuşulan diğer dillerin aksine Sümercenin izole dillerden olduğu kabul edilir.[2][3] Döneminin ve çevresinin diğer tarihî dillerinden olan ve her ikisi de Semitik dillerden olan Babilce ile Asurcadan oluşan Akadcadan bile farklıydı.

Sümerce
Sümerce: eme-ĝir, eme-gi
Bölge Irak (Mezopotamya)
Etnisite Sümerler
Ölü dil MÖ 3350
Dil ailesi
Dil kodları
ISO 639-2 sux
ISO 639-3 sux

Kronoloji

Yazılı Sümercenin kronolojisi birçok farklı dönemden oluşur denebilir:

  • Arkaik Sümerce - MÖ 3500-2600/2500
  • Eski ya da Klasik Sümerce - MÖ 2600/2500 - MÖ 2300/2200
  • Neo-Sümerce (Yeni Sümerce) - MÖ 2300/2200 - MÖ 2000
  • Geç Dönem Sümercesi - MÖ 2000 - MÖ 1800/1700
  • Post-Sümerce - MÖ 1800/1700 - MÖ 100

"Post-Sümerce" terimi, dilin ölmesinden sonra Babilliler ve Asurlular tarafından, bir çeşit ayin dini olarak dini törenlerde ve sanatsal veya ilmi amaçlarla kullanılmaya devam ettiği dönemi kapsar. Her ne kadar bazı bilim adamları Sümercenin Güney Mezopotamya'nın küçük bir bölgesi olan Nippur ve çevresinde MÖ 1700'e kadar konuşulmaya devam ettiğini söyleseler de, dilin neslinin tükenmesi kabaca, MÖ 2000 yılında Mezopotamyada yer alan son Sümer devleti olan Üçüncü Ur Hanedanının yıkılışına denk gelir.[4]

Nippur'daki geç dönem Sümercesi tapınak hattatlık (yazı) okulundan günümüze kalan birçok edebi eser ve Sümerce-Akadca çift dilli sözcük listeleri bulunur. Bunlar Sümercenin anlaşılmasında büyük rol oynamıştır. Sümerce edebi eserlerin %80'i Nippur'da bulunmuştur.[5][6] Dilin özellikle Akadca konuşan devletler tarafından yoğun bir şekilde resmî ve edebi dil olarak kullanılması durumu, geç dönem Sümercesi ile daha sonrasındaki dönem arasındaki ayrımının da anlaşılmasını sağlamıştır.

Sınıflandırma

Sümerce bilim dünyasındaki genel geçer görüşe göre bilinen herhangi bir dille bağlantısı olmayan izole bir dildir.[2][3] Farklı dil aileleriyle ilişki kurmaya yönelik amatör ve profesyonel çalışmalar yürütülmüş olsa da bu çalışmalar genel olarak kabul görmemiştir.[3][7][8][9]

Diğer iddialar

Tarih boyunca Sümerce ile bağlantılı olduğu öne sürülmüş dil ailelerinden bazıları şu şekilde listelenebilir:

Muazzez İlmiye Çığ[24] ve bazı Türk tarihçiler Sümercenin bir Türk dili olduğunu öne sürmektedir.[25][26] Eklemeli bir dil olması açısından Sümerce Türkçe, Macarca gibi dillerle benzerlik gösterse de, aynı benzerliği kelime dağarcığı, söz dizimi ve dilbilgisinin diğer kuralları açısından gösterdiği söylenemez.[27]

Konuyla ilgili olarak 20. yüzyılın sonlarından itibaren yeniden bir sınıflandırma girişimi yapılmış, nostratik diller adı verilen geniş dil ailesine aidiyeti önerilmiş; ancak savı öne süren Alan Bomhard daha sonra savının zayıflığını kabul etmiştir. Ural dilleriyle bağlantısı öne sürülse de bu da kabul görmemiştir. Sümercenin telaffuzunun tahmini olarak bilinmesi, sınıflandırma girişimlerinde gramerin yeterince ele alınmaması, Sümercenin bölge dilleriyle olan geniş alışverişi göz önünde bulundurulduğunda izole dil olduğu hâlen kabul görmektedir.[2]

Yazı sistemi

Sümerce tarihte bilinen ilk yazılı dildir. Sümerce çiviyazıları daha sonra Akkad ve Elamlılar tarafından kullanılmıştır. Ayrıca, Hitit dili gibi hiyeroglifsel el yazılarına sahip Hint-Avrupa dillerine de uyarlanmıştır. Ugaritçe ve Eski Farsça gibi dillerin farklı ve kolay yazılış şekillerinin kökeni de, logografik işaretler içermeyen Sümerce çivi yazılarına dayanır.

Dilbilgisi ve sesbilim

Sümercede /a/, /e/, /i/, /u/ seslerinin kısa ve uzun halleri olmak üzere sekiz sesli olduğu düşünülmektedir. Çevriyazılardaki /u/ sesinin sıklığı nedeniyle /o/ sesinin varlığı önerilmiştir; ancak Akadcada bu sesin yer almaması nedeniyle bu konuda kesinlik sağlanmamıştır.[28]

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. Woods C. 2006 “Bilingualism, Scribal Learning, and the Death of Sumerian.” In S.L. Sanders (ed) Margins of Writing, Origins of Culture: 91-120 Chicago 6 Haziran 2013 tarihinde WebCite sitesinde arşivlendi
  2. Crawford, Harriet, (Ed.) (2013). The Sumerian World. Routledge. s. 97. 15 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2017.
  3. Hayes, John (1997). Kaye, Alan (Ed.). Phonologies of Asia and Africa: Including the Caucasus. Eisenbrauns. s. 1002. 14 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2017.
  4. Ignace J. Gelb. "Sumerian language". Encyclopaedia Britannica. 14 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2017.
  5. LISTS OF PERSONAL NAMES FROM THE TEMPLE SCHOOL OF NIPPUR 8 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Pensilvanya Üniversitesi (1916)
  6. "Nippur - Sacred City Of Enlil". Chicago Üniversitesi. 19 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Şubat 2017.
  7. Adam Falkenstein, Das Sumerische, Brill Archive, 1964, s.23
  8. Fischer Weltgeschichte, Band 2, Fischer Bücherei, 1965, s.47
  9. Piotr Michalowski, "Sumerian," The Cambridge Encyclopedia of the World's Ancient Languages." Ed. Roger D. Woodard (2004, Cambridge University Press). s. 19–59
  10. "unige.ch". 19 Ekim 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2020.
  11. "inrp.fr". 19 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2020.
  12. DIAKONOFF, Igor M., 1997. "External Connections of the Sumerian Language." Mother Tongue 3: 54–63.
  13. "Aleksi Sahala 2009–2012, "Sumero-Indo-European Language Contacts" – University of Helsinki" (PDF). 22 Aralık 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2020.
  14. Simo Parpola, "Sumerian: A Uralic language" in Language in the Ancient Near East. Compte rendu de la 53e Rencontre Assyriologique Internationale, Moscow., July 23, 2007 (work in process)
  15. Gostony, C. G. 1975: Dictionnaire d'étymologie sumérienne et grammaire comparée. Paris.
  16. Zakar, András 1971: "Sumerian – Ural-Altaic affinities". Current Anthropology 12(2): 215–225. JSTOR 2740574.
  17. Bobula, Ida 1951: Sumerian affiliations. A Plea for Reconsideration. Washington D.C. (Mimeographed ms.)
  18. “The Sumerians were a dark-haired people, speaking an agglutinative language something like ancient Turkish (Turanian) in its formation, and writing in a system of conventionalized pictures, which developed later, as we have stated, into cuneiform signs.” (Thomas Walter Manson, A companion to the Bible, T. & T. Clark, 1950, s.192)
  19. “It has been accepted that the language of the Sumerians, who came to the Arabian peninsula from outside and who developed a very brilliant civilization in the 3rd millennium BC, belongs to the Uralic-Altaic group of languages, which also includes Turkish, Japanese, Finnish and Hungarian.” (Ekrem Akurgal, The Hattian and Hittite civilizations, Ministry of Culture, Ministry of Culture, 2001, s.114)
  20. Bomhard, Allan R. & PJ Hopper (1984) "Toward Proto-Nostratic: a new approach to the comparison of Proto-Indo-European and Proto-Afroasiatic" (Current Issues in Linguistic Theory, 27)
  21. Jan Braun, "SUMERIAN AND TIBETO-BURMAN, Additional Studies", Wydawnictwo Agade, Warszawa, 2004, 83-87111-32-5.
  22. Yurii Mosenkis: Austro-Asiatic Elamite and Tibeto-Burman Sumerian: the traces of the Eurasian Supermacrofamily Homeland in West Asia? 16 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  23. Ruhlen, Merritt. The Origin of Language: Tracing the Evolution of the Mother Tongue. John Wiley & Sons, Inc: New York, 1994. p. 143
  24. Muazzez İlmiye Çığ, Sumerliler Türklerin Bir Koludur, Kaynak Yayınları.
  25. Polat Kaya, For the Origin of the Crescent and Star: Sumerian and Ural-Altaic Kinship, M. Sc. E. E., 1997
  26. Atatürk ve Türklerin Saklı Tarihi, Sinan Meydan
  27. Kramer, Samuel Noah (1963). The Sumerians: Their History, Culture and Character (İngilizce). Chicago University Press. ss. 306-7.
  28. Crawford 2013, s. 101

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.