Sosyal sinirbilim

Sosyal sinirbilim (ya da toplumsal sinirbilim), biyolojik sistemlerin sosyal süreçleri ve davranışları nasıl gerçekleştirdiklerini anlamaya ve sosyal süreçler ve davranış teorilerini bilgilendirmek ve düzeltmek için biyolojik kavram ve yöntemleri kullanmaya adanmış disiplinlerarası bir alandır. İnsanlar temelde bireyciden ziyade sosyal bir türdür. Bu sebeple Homo sapiens bireyin ötesinde çiftler, aileler ve gruplardan şehirler, medeniyetler ve kültürlere kadar çeşitli organizasyonlar oluşturabilir. Bu ortaya çıkan yapılar, onları desteklemek için nöral ve hormonal mekanizmalarla birlikte gelişmiştir çünkü sonuçta ortaya çıkan sosyal davranışlar, bu organizmaların çoğalmayacak kadar uzun süre yavruların hayatta kalmasına, çoğalmasına ve bakımını sağlamasına yardımcı olmuştur. "Sosyal sinirbilim" terimi, üç ayda bir 1988-1994 yılları arasında yayınlanan "Sosyal Sinirbilim Bülteni" adlı bir yayında ilk olarak ortaya kondu. Terim daha sonra John Cacioppo ve Gary Berntson tarafından 1992'de Amerikalı Psikolog'da yayınlanan bir makalede popüler hale getirildi .[1] Cacioppo ve Berntson, sosyal sinirbilimin meşru babaları olarak kabul edilir. Halen genç bir alan olan sosyal sinirbilim, beynin sosyal etkileşimlere nasıl aracılık ettiğine odaklanarak duyuşsal sinirbilim ve bilişsel sinirbilim ile yakından ilgilidir.[2] Sosyal bilişin biyolojik temelleri sosyal bilişsel sinirbilimde incelenir

Genel bakış

Geleneksel sinirbilim, yıllardır sinir sistemini izole bir varlık olarak görmektedir ve insanların ve birçok hayvan türünün yaşadığı sosyal ortamların etkilerini büyük ölçüde göz ardı etmiştir. Aslında, artık toplumsal yapıların beyin ve vücudun operasyonları üzerindeki önemli etkisini kabul ediyoruz. Bu sosyal faktörler, beynin merkezi düzenleyici organ olduğu ve aynı zamanda bu faktörlerin dövülebilir bir hedefi olduğu beyin ve vücut üzerindeki nöral, nöroendokrin, metabolik ve bağışıklık faktörlerinin sürekli etkileşimi yoluyla birey üzerinde çalışır.[3] Sosyal sinirbilim, 21. yüzyıldaki sinirbilimler için başlıca sorun alanlarından biri olarak kabul edilen sosyal süreçlerin ve davranışların altında yatan biyolojik mekanizmaları araştırır ve sosyal ve davranış bilimlerinde sosyal süreçler ve davranış teorilerini geliştirmek için biyoloji kavram ve yöntemlerini uygular. . Sosyal sinirbilim, sosyal davranış teorilerini bilgilendirmek ve düzeltmek için biyolojik kavramlardan ve yöntemlerden yararlanır ve sinirsel organizasyon ve fonksiyon teorilerini ilerletmek için sosyal ve davranışsal yapıları ve verileri kullanır.[4][5]

20. yüzyılın büyük bölümünde, sosyal ve biyolojik açıklamalar yaygın olarak uyumsuz olarak görülüyordu. Ancak son yıllardaki ilerlemeler, sosyal ve biyolojik bilimlerden sentezlenen yeni bir yaklaşımın geliştirilmesine yol açmıştır. Yeni sosyal sinirbilim alanı, sosyal ve biyolojik alanlara (örneğin, moleküler, hücresel, sistem, kişi, ilişkisel, kolektif, toplumsal) yayılan farklı organizasyon seviyeleri arasındaki tamamlayıcı ilişkiyi ve teşvik etmek için çok seviyeli analizlerin kullanımını vurgular. insan aklının ve davranışının altında yatan mekanizmaların anlaşılması.

Yöntemler

Sosyal sinirbilimde nöral ve sosyal süreçlerin birleşmesini araştırmak için bir dizi yöntem kullanılmaktadır. Bu yöntemler, sosyal psikoloji, bilişsel psikoloji ve nöropsikolojide geliştirilen davranış tekniklerinden yararlanır ve fonksiyonel manyetik rezonans görüntüleme (fMRI), manyetoensefalografi (MEG), pozitron emisyon tomografisi (PET), yüz elektromiyografisi (PET), çeşitli elektrobiyolojik tekniklerle ilişkilidir. EMG), transkraniyal manyetik stimülasyon (TMS), elektroensefalografi (EEG), olaya ilişkin potansiyeller (ERP'ler), elektrokardiyogramlar, elektromiyogramlar, endokrinoloji, immünoloji, galvanik deri yanıtı (GSR), tek hücreli kayıt ve fokal beyin lezyonu hastalarının çalışmaları .[6][7][8][9] Son yıllarda, bu yöntemler sanal gerçeklik teknikleri (VR) ve hormonal önlemler ile tamamlanmaktadır. Hayvan modelleri, belirli beyin yapılarının, devrelerinin veya süreçlerinin (örneğin ödül sistemi ve ilaç bağımlılığı ) varsayılan rolünü araştırmak için de önemlidir. Ek olarak, kantitatif meta-analizler bireysel çalışmaların kendine özgü özelliklerinin ötesine geçmek için önemlidir ve nörogelişimsel araştırmalar beyin-davranış ilişkilerini anlamamıza katkıda bulunabilir.[10][11] Sosyal sinirbilimde kullanılan en popüler iki yöntem fMRI ve EEG'dir. fMRI çok uygun maliyetlidir ve uzamsal çözünürlük bakımından yüksektir. Bununla birlikte, zamansal çözünürlük açısından düşüktürler ve bu nedenle, beyinde sosyal deneyler sırasında kullanılan yolları keşfetmek en iyisidir. fMRI düşük temporal çözünürlüğe (zamanlama) sahiptir, çünkü beynin aktive olan ve daha fazla oksijene ihtiyaç duyan kısımlarına biriken oksijenli kan seviyelerini okurlar. Böylece, kanın beynin aktive edilen kısmına gitmesi zaman alır ve tersine, sosyal deneyler sırasında aktivasyonun kesin zamanlamasını test etmek için daha düşük bir yetenek sağlar. EEG en iyi, bir araştırmacı, incelenmekte olan bir sosyal yapı ile ilişkili belirli bir alanı beyin haritası yapmaya çalışırken kullanılır. EEG'ler yüksek zamansal çözünürlük ancak düşük uzamsal çözünürlük sağlar. Bu, aktivasyonun zamanlaması çok doğrudur, ancak beyindeki kesin alanları belirlemek zordur, araştırmacılar yerleri ve alanları daraltmak zorundadır, ancak aynı zamanda çok fazla "gürültü" oluştururlar. Son zamanlarda, araştırmacılar beyin haritalama sürecinde tam yeri keşfetmenin en iyi yolu olan TMS'yi kullanıyorlar. Bu makine beynin bazı bölümlerini açıp kapatabilir, bu da araştırmacıların beynin o kısmının sosyal olaylar sırasında ne için kullanıldığını test etmesine izin verir. Ancak, bu makine o kadar pahalıdır ki nadiren kullanılır.

Not: Bu yöntemlerin çoğu sadece beyin haritalaması ve sosyal olaylar (TMS dışında) arasında korelasyon sağlayabilir, bir Sosyal Sinirbilim kavramı, araştırmanın içerik geçerliliğinin azalmasına neden olabilecek korelasyonlarla yorumlanması gerektiğidir. Örneğin, bir katılımcı bir sosyal teoriyi test etmek için bir görev yaptığında ve beynin bir kısmı aktive edildiğinde, nedensellik oluşturmak imkânsızdır, çünkü odada başka bir şey veya kişinin düşünceleri bunu tetikleyebilirdi tepki. Bu deneyler sırasında bu değişkenleri izole etmek çok zordur. Bu yüzden öz raporlar çok önemlidir. Bu aynı zamanda VooDoo korelasyonlarının şansını azaltmaya yardımcı olacaktır (iki faktör arasında bir korelasyona benzeyen çok yüksek ve 0.8'in üzerindeki korelasyonlar, ancak aslında tasarım ve istatistiksel ölçümlerde bir hatadır). Bu durumdan kaçınmanın bir başka yolu, nedenselliğe neden olabilecek hormonlarla testler kullanmaktır. Örneğin, insanlara oksitosin ve plasebo verildiğinde ve diğer insanlar arasındaki sosyal davranış farklılıklarını test edebiliriz. SCR'lerin kullanılması aynı zamanda bilinçsiz düşünceleri ve bilinçli düşünceleri izole etmeye yardımcı olacaktır çünkü vücudun dış dünyaya doğal parasempatik yanıtıdır. Tüm bu testler ve cihazlar sosyal sinirbilimcilerin beyindeki günlük sosyal faaliyetlerimizi gerçekleştirmek için kullanılan bağlantıları keşfetmelerine yardımcı olacaktır.

Öncelikle psikolojik yöntemler performansa göre önlemler içermektedir kayıt tepki süresi ve / veya doğruluğu bu,[9] gibi Örtülü Derneği Testi ;[12] bebek çalışmalarında tercihli bakış gibi gözlemsel önlemler; ve anket ve görüşme gibi öz bildirim tedbirleri.[9]

Nörobiyolojik yöntemler, daha dışsal vücut tepkilerini, elektrofizyolojik yöntemleri, hemodinamik önlemleri ve lezyon yöntemlerini ölçen gruplara ayrılabilir. Bedensel tepki yöntemleri arasında GSR (deri iletkenlik yanıtı (SCR) olarak da bilinir), yüz EMG'si ve göz bağı irkilme yanıtı bulunur. Elektrofizyolojik yöntemler arasında tek hücre kayıtları, EEG ve ERP'ler bulunur. Nöral aktiviteyi doğrudan ölçmek yerine kan akışındaki değişiklikleri ölçen hemodinamik önlemler arasında PET ve fMRI bulunur. Lezyon yöntemleri geleneksel olarak felç, travmatik yaralanmalar, tümörler, nöroşirürji, enfeksiyon veya nörodejeneratif bozukluklar gibi doğal nedenlerle hasar görmüş beyinleri inceler. Geçici bir tür 'sanal lezyon' yaratma kabiliyetinde, TMS de bu kategoriye dahil edilebilir. Daha spesifik olarak, TMS yöntemleri beynin bir bölgesini beynin geri kalanından izole etmek ve beyin lezyonunu taklit etmek için uyarmayı içerir. Bu, belirli aktiviteler sırasında beynin hangi bölgelerinin aktive edildiğini belirlemek için tasarlanmış sosyal sinirbilimde önemli bir yaklaşım olan beyin haritalamasında özellikle yararlıdır.[9]

Sosyal Sinirbilim Topluluğu

Sinirbilim Derneği toplantısında ( Chicago, Kasım 2009) sosyal sinirbilim alanındaki disiplinler arası zorlukları ve fırsatları tartışmak için bir akşam yemeği, John Cacioppo ve Jean Decety tarafından sosyal sinirbilimciler, psikologlar, sinirbilimciler, psikiyatristler ve nörologlar içinde Arjantin, Avustralya, Şili, Çin, Kolombiya, Hong Kong, İsrail, Japonya, Hollanda, Yeni Zelanda, Singapur, Güney Kore, Tayvan, Birleşik Krallık ve Birleşik Devletler . Sosyal sinirbilim genel olarak, sosyal türleri tanımlayan ortaya çıkan yapıların altında yatan nöral, hormonal, hücresel ve genetik mekanizmaların disiplinler arası çalışması olarak tanımlandı. Böylece, bu toplantılara katılanlar arasında, hayvanların yanı sıra insanların ve hastaların yanı sıra normal katılımcıların çalışmalarında çok çeşitli yöntemler kullanan bilim adamları da vardı. Fikir birliği, bilim adamlarına farklı disiplinlerden ve perspektiflerden, birbirleriyle tanışma, iletişim kurma ve çalışmalarından yararlanma fırsatı vermek için bir Sosyal Sinirbilim Derneği kurulması gerektiği ortaya çıktı. Uluslararası, disiplinlerarası Sosyal sinirbilim topluluğu ( http://S4SN.org ) 20 Ocak 2010'da Yeni Zelanda'nın Auckland kentinde yapılan bu istişarelerin sonuçlandırılmasıyla başlatılmış ve topluluğun açılış toplantısı 2010 Nörobilim Derneği toplantısından önceki gün, 12 Kasım 2010'da gerçekleştirilmiştir. ( San Diego, CA).

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. John T. Cacioppo (1992). "Social psychological contributions to the decade of the brain: Doctrine of multilevel analysis". American Psychologist. 47 (8). ss. 1019-1028.
  2. John T. Cacioppo (2010). "Social neuroscience and its relation to social psychology". Social Cognition. 28 (6). ss. 675-685.
  3. Cacioppo, J. T., Berntson, G. G., & Decety, J. (2011). A history of social neuroscience. In A. W. Kruglanski and W. Stroebe (Eds.), Handbook of the History of Social Psychology. New York: Psychology Press.
  4. Cacioppo J.T. (2007). "Social neuroscience: progress and implications for mental health". Perspectives on Psychological Science. 2 (2). ss. 99-123.
  5. Cacioppo J. T. (2011). "Social neuroscience: challenges and opportunities in the study of complex behavior". Annals of the New York Academy of Sciences. 1224 (1). ss. 162-173.
  6. Adolphs R (2003). "Investigating the cognitive neuroscience of social behavior". Neuropsychologia. 41 (2). ss. 119-126.
  7. Cacioppo, J.T., & Berntson, G.G. (2009), Handbook of Neuroscience for the Behavioral Science. New York: John Wiley and Sons.
  8. Harmon-Jones, E., & Beer, J.S. (2009). Methods in Social Neuroscience. New York: The Guilford Press
  9. Ward, J. (2012). The Student's Guide to Social Neuroscience. New York: Psychology Press
  10. de Haan, M., & Gunnar, M.R. (2009). Handbook of Developmental Social Neuroscience. The Guilford Press.
  11. Decety J. (2010). "Frontiers in human neuroscience, the golden triangle, and beyond". Perspectives on Psychological Science. 5 (6). ss. 767-771.
  12. Greenwald A. G. (1998). "Measuring individual differences in implicit cognition: The Implicit Association Test". Journal of Personality and Social Psychology. 74 (6). ss. 1464-1480.

Konuyla ilgili yayınlar
  • Brune, M., Ribbert, H. ve Schiefenhovel, W. (2003). Sosyal beyin: evrim ve patoloji. Hoboken, NJ: Wiley & Sons Ltd.
  • Cacioppo J.T. (2002). "Social neuroscience: Understanding the pieces fosters understanding the whole and vice versa". American Psychologist. 57 (11). ss. 819-831.
  • Cacioppo J. T. (1992). "Social psychological contributions to the decade of the brain: Doctrine of multilevel analysis". American Psychologist. 47 (8). ss. 1019-1028.
  • Cacioppo J.T. (2000). "Multilevel integrative analyses of human behavior: social neuroscience and the complementing nature of social and biological approaches". Psychological Bulletin. 126 (6). ss. 829-843.
  • CACIOPPO, John T.; BERNSTON, Gary G. (2005). Social Neuroscience: Key Readings. Psychology Press. ISBN 978-1-84169-099-5.
  • LITFIN, Karen T. (2006). Social Neuroscience: People Thinking about Thinking People. MIT Press. ISBN 978-0-262-03335-0.
  • Cozolino, L. (2006). İnsan İlişkilerinin Sinirbilimi: Bağlanma ve Gelişmekte Olan Sosyal Beyin. WW Norton ve Şirketi.
  • de Haan, M. ve Gunnar, MR (2009). Gelişimsel Sosyal Sinirbilim El Kitabı. Guilford Press.
  • Decety, J. ve Cacioppo, JT (2011). Sosyal Sinirbilim El Kitabı. New York: Oxford Üniversitesi Yayınları.
  • Decety, J. ve Ickes, W. (2009). Empatinin Sosyal Sinirbilimi. Cambridge: MIT basını.
  • Emery, NJ (2007). Sosyal Davranışın Bilişsel Sinirbilimi. Taylor ve Francis.
  • HARMON-JONES, Eddie; WINKIELMAN, Pietr (2007). Social Neuroscience: Integrating Biological and Psychological Explanations of Social Behavior. Guilford Publications. ISBN 978-1-59385-404-1.
  • van Lange, PAM (2006). Sosyal psikolojinin köprülenmesi: disiplinlerarası yaklaşımların faydaları. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Ortakları.
  • WARD, Jamie (2012). The student's guide to social neuroscience. Psychology Press. ISBN 978-184872-005-3.
  • Wolpert, D. ve Frith, C. (2004). Sosyal Etkileşimlerin Sinirbilimi: Başkalarının Eylemlerini Çözme, Etkileme ve Taklit Etme. Oxford: Oxford Üniversitesi Yayınları.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.