İtalya Krallığı (1805-1814)

İtalya Krallığı (İtalyanca: Regno d'Italia; Fransızca: Royaume d'Italie) Kuzey İtalya'da (eski adıyla İtalya Cumhuriyeti), Fransız imparatoru I. Napolyon'un himayesinde bulunan Fransa ile kişisel birliktelikte olan devletti.

İtalya Krallığı
Regno d'Italia[1] (İtalyanca)
Royaume d'Italie (Fransızca)
1805-1814
Bayrak
Arma
Tür Fransa İmparatorluğu'na bağlı devlet.
Başkent Milano
Resmî diller İtalyanca, Fransızca
Resmî din
Katoliklik
Demonim İtalyanlar, Fransızlar
Hükûmet Anayasal monarşi
Kral  
• 1805–1814
I. Napolyon
Genel Vali  
• 1805–1814
Eugène de Beauharnais
Yasama organı Danışman Senato
Tarihî dönem Napolyon Savaşları
• İlanı
17 Mart 1805
19 Mart 1805
8 Şubat 1814
11 Nisan 1814
30 Mayıs 1814
Yüzölçümü
1809 75.740 km2 (29.240 sq mi)
Nüfus
• 1809
6,700,000
Para birimi İtalyan lirası
Öncüller		Ardıllar
Birinci Fransız İmparatorluğu
İtalyan Cumhuriyeti (Napolyon)
Papalık Devleti
Noli Cumhuriyeti
Ragusa Cumhuriyeti
Venedik Eyaleti
Lombardiya-Venedik Krallığı
Sardinya Krallığı
Modena ve Reggio Dükalığı
Günümüzdeki durumu  İtalya

Yönetimi I. Napolyon ve yardımcısı Eugène de Beauharnais (üvey oğlu) tarafından yürütüldü. Devlet, Lombardiya, Veneto, Emilia-Romagna, Friuli-Venezia Giulia, Trentino, Güney Tirol ve Marche'in modern eyaletlerini kapsıyordu.

I. Napolyon, ayrıca kuzey ve orta İtalya'nın geri kalanını Aosta, Piedmont, Liguria, Toskana, Umbria ve Lazio şeklinde, İtalya Krallığının parçası olarak değil, doğrudan Birinci Fransız İmparatorluğu'nun bir parçası olarak yönetti. Devlet, Fransız Devriminin İtalya savaşlarından tamamen etkilendi. İsyancı İtalyanlar, Avusturya İmparatorluğu'nu ülkeyi koruması için davet etti. Bu sırada iç savaş çıkardılar ve bazı senato üyelerini katlettiler. Bu iç savaş sonucu devlet Avusturya tarafından ilhak edildi ve Napolyon İtalya'sı son buldu.

Kuruluşu

Ekim 1795'te Napolyon, Fransız Silahlı Kuvvetleri'nin başına getirildi. Bu sırada Paris'te General de Beauharnais'in eski eşi Joséphine de Beauharnais ile evlendi.[2] Evlilikten iki gün sonra Şubat 1796'da İtalya'daki Fransız ordusunun başkomutanı olmak üzere Paris'ten ayrıldı. Nisan 1796'da ilk İtalya seferini düzenledi. Muharebelerde stratejik zaferler kazanan Napolyon'un bu seferi başarıyla sonuçlandı.[3] Daha sonra Campo Formio Antlaşması'nın imzalanmasıyla İtalya, Venedik Cumhuriyeti'ne bırakıldı, karşılığında da Belçika ve İyonya Adaları alındı.[4] Bu olaydan sonra Devrim Cumhuriyeti ve Napolyon, Avusturya'ya İtalya'daki Fransız yönetimini kabul ettirmiş oldu.[5]

Napolyon Bonapart, 1800'de tekrar İtalya'ya sefer düzenledi ve Milano'yu Fransız toprağı yaptı. Böylece Avusturya ordularını ikiye böldü, bir orduyu kuşatma altında tutarken diğer orduya saldırdı. Bu saldırılardan zafer ile ayrıldı. General Jean Victor Marie Moreau'nun Hohenlinden'deki zaferi üzerine, Avusturya İmparatoru, İngilizler ile ittifakını bozmak ve Şubat 1801'de Lunéville Antlaşması'nı imzalamak zorunda kaldı.[6] Napolyon, bu başarısıyla kısa sürede Fransızların desteğini kazandı. Yabancı ülkelerdeki Fransız halkının, ülkelerine dönüp devletin modernleştirilmesinde kendisine yardımcı olmalarını sağladı. 1804'te I. Napolyon, Code Napoleon adı altında kanunlar (Napolyon Kanunları) çıkardı.[7][8]

Anayasa

İtalya Krallığı, 17 Mart 1805'te başkanı Napolyon Bonapart olan İtalya Cumhuriyeti'nin anayasal monarşi biçimine döndü, I. Napolyon kral olarak hükmetmeye devam etti ve üvey oğlu Eugène de Beauharnais'i genel vali atadı.[9] Napolyon, 26 Mayıs'ta Milano'da yer alan Duomo di Milano'da Lombardiya Demir Tacı'nı giyerek İtalya kralı unvanını aldı. Tam unvanı "Fransız İmparatoru ve İtalya kralı" (Fransızca: Empereur des Français et Roi d'Italie) idi.[10]

İtalya Cumhuriyet Anayasası hiçbir zaman resmi olarak kaldırılmasa da, yeni düzenlenen bir dizi Anayasa Tüzüğü eski anayasayı değiştirdi. Birincisi, krallığın kurulmasından iki gün sonra, Kurucu Napolyon'u kral olarak ilan ettiği, resmi veya evlatlık oğullarından birinin Napolyon Savaşları bittikten sonra kral olarak tahta çıkacağını 19 Mart'ta ilan etti.[11] Bu anayasa ile birlikte İtalya ve Fransa tahtları ayrıldı.[lower-alpha 1][11]

Bir diğer yasa, krallığın 5 Haziran'da ilan edilen üçüncü yasaydı: I. Napolyon devletin tek hükümdarı ve hükümetin tüm yetkilerine sahipti; yokluğunda ise tüm yetkinin verildiği Genel Vali Eugène de Beauharnais tarafından temsil edilmesi idi. Danışman, Yasama Konseyi ve senato üyeleri, görüşleri yalnızca isteğe bağlı ve kral için bağlayıcı olmayan bir Danıştay'da birleştirildi. Yasama Organı, eski parlamentoyla birlikte teoride kaldı ve 1805'ten sonra bir daha kullanılmadı. Onun yerine; Napolyon Yasaları çıkarıldı.[12]

16 Şubat 1806'da karar verilen dördüncü tüzük, Eugène de Beauharnais'i tahtın varisi olduğunu belirtiyordu. 21 Mart 1808'de yapılan beşinci ve altıncı tüzükler, Konsültay'ı Danıştay'dan ayırdı ve kralı önemli konular ve istekleri hakkında bilgilendirmekle görevlendirdi. 15 Mart 1810'da kraliyet ailesinin üyeleri için yıllık gelirler düzenlendi. 1812'de Sayıştay atandı.[13]

Hükûmetin toplamda yedi adet bakanı vardı:

Bölgeler
İtalya Krallığı'nın 1807 yılındaki sınırları.
1811'de İtalya Krallığı, pembe renkle gösterilmiştir.

Başlangıçta krallık, İtalya Cumhuriyeti topraklarından oluşuyordu: eski Milano Dükalığı,[26] Mantua Dükalığı, Modena ve Reggio Dükalığı, Venedik Cumhuriyeti'nin batı kısmı, Romagna'daki Papalık Devletlerinin bir kısmı daha krallığın sınırlarına dahil edildi.[27]

Üçüncü Koalisyonun yenilgisi ile Pressburg Antlaşması'nın ardından 1 Mayıs 1806'da krallık, Avusturya'dan ve geri kalan Venedik bölgelerinin, Istria ve Dalmaçya'nın da dahil olmak üzere Kotor'u (daha sonra Cattaro olarak bilinen) kaybetti. 10 Ekim 1807 tarihinde İtalya, Avusturya ile Fontainebleau Konvansiyonu sonucu, Monfalcone'u ve Gradisca'yı Avusturya'ya devretti, yeni sınırı olan Isonzo Nehri civarını aldı.[28]

Son düzenleme, Avusturya'nın yeni yenilgisinden sonra geldi: İmparator Napolyon ve Bavyera Kralı I. Maximilian Joseph, 28 Şubat 1810'da İtalya'yı da içeren bir bölge değişimine karar vererek Paris Antlaşması'nı imzaladı. Bavyera güney Tirol'u İtalya Krallığı'na devretti, Istria ve Dalmaçya'yı (Ragusa ile) Fransa'ya taşıdı ve Adriyatik bölgelerini yeni oluşturulan İlirya Cumhuriyeti'ne dahil etti. Garfagnana ve Friuli'nin İtalya ve Fransa arasındaki sınırlarda küçük değişiklikleri 5 Ağustos 1811'de yürürlüğe girdi.[29]

Krallık, çeşitli koalisyon savaşları sırasında Napolyon'un Avusturya'ya karşı operasyonlarında bir tiyatro görevi gördü. Birleşik Krallık ile ticaret yapmak yasaktı.[29]

Bölgelerin ve kasabaların listesi
1812'de Istria ve Dalmaçya'nın kaybedilmesinden sonraki İtalya Krallığı sınırları.

Krallık en geniş sınırlarına ulaştığı dönemde (1809-1814 arası) Istria/Dalmaçya'yı kaybetti ama Bolzano/Alto Adige'yi topraklarına kattı ve 24 bölgeye ayrıldı.[27]

Para birimi
40 lira, Regno d'Italia (1808)

Napolyon İtalya'sına Napolyon tarafından, ülkede kullanılan yerel paraların yerini alan yeni bir ulusal para birimi verildi. Fransız frangı ile aynı büyüklükte, ağırlıkta ve metal olan İtalyan lirası kullanımı yürürlüğe girdi.[lower-alpha 2] 21 Mart 1806'da Napolyon tarafından imparatorluk kararnamesi ile yeni madeni paraların üretimi 1807'de başladı. Para birimi, 5 gram ağırlığında gümüş lirası idi. 2 sterlin, (10 gram gümüş) 5 sterlin, (25 gram gümüş) 20 sterlin (6.45 gram altın) ve 40 sterlin (12.9 gram altın) madeni para değerli sayıldı ve basıldı.[30]

Ordu

Krallığın ordusu Napolyon Savaşları sırasında yer alan Grande Armée idi. 1805-1814 yılları arasında I. Napolyon, İtalya Krallığı'na yaklaşık 200.000 asker verdi.[31]

1805 yılında İtalyan birlikleri Manş Denizi boyunca garnizon görevi yaptılar, 1806-1807 boyunca Kolberg ve Danzig kuşatmalarıyla Dalmaçya'da savaştılar. 1809'da Eugène'nin İtalya Ordusu, I. Napolyon'un Avusturya İmparatorluğu'nu işgal edeceği sırada ordunun sağ kanadını oluşturdu, Raab'da bir zafer kazandı[32][33] ve Wagram'daki zaferde saygın bir paya sahip oldu.[34][35]

1812'de Eugène de Beauharnais, İtalya Krallığı'nın 27.000 askerini Rusya'ya götürdü.[36] İtalya ordusu Borodino ve Maloyaroslavets'da[37] zaferler kazandı:[38]

« "İtalyan ordusu, Avrupa'nın en cesur birlikleri arasında yer almaya hak kazandıran nitelikler sergilemiştir." »

Rus savaşından geriye yaklaşık 1,000-2,000 İtalyan hayatta kaldı ve sancaklarıyla beraber geri dönmeyi başardılar.[36][39] 1813'te Eugène de Beauharnais, Avusturyalıların (Mincio Nehri Savaşı) saldırılarına karşı mümkün olduğu kadar uzun süre direndi ve daha sonra Şubat 1814'te ateşkes ilan etmek zorunda kaldı.[40]

  • İtalya Krallığı birliklerinin üniformaları, 1805–14
  • 1812'de askeri geçit töreni

Piyade:

  • Çizgi piyade: İtalya Cumhuriyeti'nden beş alay, daha sonra iki tane daha eklendi ve 1808'de büyüdü.
  • Hafif piyade: İtalya Cumhuriyeti'nden üç alay, artı 1811'de yetiştirilen bir diğer alay.
  • Kraliyet Muhafızı: İtalyan Cumhuriyeti'nden iki tabur (Granatieri ve Cacciatori), artı 1806'da yetiştirilen diğer iki alay (Velites) artı 1810'da yetiştirilen iki tabur ve 1811'de yetiştirilen iki gardiyan alayı.

Süvari:

  • Dragoons: İtalya Cumhuriyeti'nden iki alay.
  • Cacciatori a Cavallo (Hafif süvari): İtalyan Cumhuriyeti'nden bir alay, diğer üçü 1808, 1810 ve 1811'de eklenerek büyüdü.
  • Kraliyet Muhafızı: iki dragoons alayı, beş Onur Muhafızı birliği.[41]

Yerel yönetim
Senato Sarayı, Milano
1802'de Senato Sarayı

Krallığın idari yönetimi ilk olarak 8 Haziran 1805'te bir yasa ile belirlendi. Fransız yasa sisteminin ardından devlete, 14 ayrı bölümde, on iki yerel kasaba, Adda (Sondrio ili) ve Adige'den (Verona ili) miras kalmıştı. Genel vali, daire başkanı, her eyalette Devletin temsilcisiydi, merkezi hükümetin idari kararlarını iyileştirdi, yerel yönetimleri kontrol etti, polis ve askerlere liderlik etti, cumhuriyet döneminden farklı olarak tüm yürütme yetkilerine sahipti. Yerel yasama organı, komün temsilcileri tarafından oluşturulan Genel Konsey idi.[42]

Temsilciler, Fransız bölgelerine eşdeğer olarak ayrıldı. İlçe şefi, genel valiye benzer yetkilere sahip, ancak daha küçük bir alanda başkan yardımcısı sıfatı taşıyordu. Yerel yasama organı, on bir üyeden oluşan Bölge Konseyi'ne bağlıydı. İlçelerdeki sistem, Fransa'da olduğu gibi kantonlarda adalet memurları, vergi memurları halk ile ilgileniyordu. Kantonlar daha sonra komünlere bölündü. Komünlerin, komün büyüklüğüne bağlı olarak kral veya vali tarafından seçilen on beş, otuz veya kırk üyeli bir Şehir Konseyi (Consiglio Comunale) vardı. Konsey, bir Şehircilik bakanının yardımıyla olağan yönetim için iki, dört veya altı Büyükelçi seçti. En büyük komünlerin şefi kraliyet Podestà idi, daha küçük komünlerde bir belediye başkanı yerel yönetim sorumlusuydu.[42][lower-alpha 3]

Dil ve eğitim

İtalya Krallığında resmi olarak kullanılan dil İtalyanca idi. Fransızca ise törenler için ve Fransa ile olan tüm ilişkilerde kullanıldı. Okullarda çocuklara İtalyanca öğretilmeye devam edildi.[43]

Vali Vincenzo Dandolo'nun kararnamesi ile, İstirya ve Dalmaçya'da da İtalyanca öğrenimi yürürlüğe girdi, çünkü burada yerel nüfus daha farklı yapıdaydı.[43]

Düşüş dönemi ve yıkılışı
Maliye bakanı Giuseppe Prina'nın Milano'da çıkan ayaklanma sonrası öldürülmesi, krallığın sonunu hazırlamıştır.

Napolyon, 11 Nisan 1814'te Fransa ve İtalya'nın tahtını ayırdığında, Eugène de Beauharnais, Mincio Nehri'nde ordusuyla Almanya veya Avusturya'dan gelen istilaları püskürtmekle meşgul oldu ve kral olarak taç giymeye çalıştı.[44] Krallık Senatosu 17 Nisan'da çağrıldı, ancak senatörler bu kritik durumda kararsız kaldılar. Meclisin ikinci toplantısı 20 Nisan'da gerçekleştiğinde, Milano ayaklanması Eugéne'nin planlarını bozdu. Ayaklanmada, maliye bakanı Kont Giuseppe Prina kalabalık tarafından katledildi ve Büyük Seçmenler, senatoyu dağıtıp Avusturyalı güçleri şehri korumaya çağırırken, Carlo Verri başkanlığında Geçici Regency Hükümeti kuruldu. Eugène 23 Nisan'da teslim oldu ve 28 Nisan'da Milano'yu işgal eden Avusturyalılar tarafından Bavyera'ya sürgün edildi. 25 Mayıs'ta Yüksek İmparatorluk Komiseri Kont Heinrich von Bellegarde, Lombardiya'daki tüm güçleri yendi. Modena, Romagna ve Piedmont'taki eski monarşiler yavaş yavaş yeniden kuruldu; 30 Mayıs'ta, Paris Antlaşması imzalandı ve 12 Haziran'da Kont Bellegarde tarafından ilan edildiği gibi, krallık Avusturya İmparatorluğu tarafından ilhak edildi.[45]

Notlar
  1. Napolyon, Koalisyon güçlerine sadece Fransız ordusu ile değil, himayesine aldığı devletlerin ordularıyla da saldırmak için kendi aile üyelerinin tahta çıkması için yasa hazırladı.[9]
  2. Frank'a eşit olan yeni Napolyon lirası, eski Milano lirasından farklı bir değere sahipti. İki farklı madeni parayı ayırt eden insanlar yeni madeni paraya franc demeye başladılar. Böylece yıllar boyunca, kuzeybatı İtalya'daki insanlar 2002'de Euro ile değişene kadar yerel lehçelerinde frangı kullanmaya devam ettiler.
  3. Tarihsel isim değişiklikleri kafa karışıklığına neden olabilir: Günümüzde İtalya'nın Güney Tirol eyaleti (İtalyan Alto Adige olarak adlandırılır), esas olarak Bolzano şehri de dahil olmak üzere Trentino eyaletine karşılık gelen Napolyon Alto Adige ile aynı alanı kapsamamaktadır.

Kaynakça
Dipnotlar
  1. Regno d'Italia - Archivi storici - Lombardia Beni Culturali 5 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  2. Lockhart 1883, s. 98.
  3. Bell 2015, s. 29.
  4. "Treaty of Campo Formio (extracts)". 6 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2020.
  5. Gregory 2001, s. 17.
  6. "(Fransızca) Treaty of Lunéville". 6 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2020.
  7. Gregory 2001, s. 19.
  8. McLynn 1997, s. 142.
  9. Ginguené 1812, s. 13.
  10. Gregory 2001, s. 67.
  11. "Statuti Costituzionali del Regno d'Italia (1805 al 1810)". www.dircost.unito.it. 17 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2020.
  12. Ginguené 1812, s. 12.
  13. McLynn 1997, s. 145.
  14. Bouillet 1852, s. 287.
  15. Mullié 1851, s. 448.
  16. Pagano, Emanuele (2007). Enti locali e stato in Italia sotto Napoleone: Repubblica e Regno d'Italia, 1802- 1814. Carocci. s. 51. Erişim tarihi: 15 Haziran 2017.
  17. "Ministri della Guerra e della Marina 1806/1814". 19 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2017.
  18. Sulla milizia cisalpino-italiana. Borroni e Scotti. 1845. s. 80.
  19. Pillepich, Alain. Napoléon et les Italiens. s. 24-26.
  20. Foscolo 1890, s. 625.
  21. Joseph Pignatelli, Dizionario Biografico degli Italian, cilt 26, 1982, s. CODRONCHI, Antonio
  22. F. Lemmi, La Restaurazione austriaca a Milano nel 1814 s. 134 (Bologna, 1902)
  23. Foscolo 1890, s. 623.
  24. A. Pingaud. A. Pingaud, Les hommes d'état de la Rèpublique italienne, Parigi 1914 (Fransızca). s. 973.
  25. Fausto 2005, s. 47-48.
  26. "Arşivlenmiş kopya". 16 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mart 2020.
  27. Corona, Caimi (1865). Il principe Eugenio. Wisconsin Üniversitesi Kitaplığı. s. 11 ve 13.
  28. Da Emanuele Pagano, Enti locali e Stato in Italia sotto Napoleone, s. 279-301, Carocci, Roma, 2007, 978-88-430-4310-1
  29. Napoleon Bonaparte, "The Economy of the Empire in Italy: Instructions from Napoleon to Eugène, Viceroy of Italy," Exploring the European Past: Texts & Images, Second Edition, ed. Timothy E. Gregory (Mason: Thomson, 2007), 65-66.
  30. Gregory 2001, s. 144.
  31. Marchal 1858, s. 18.
  32. Chandler 1973, s. 355.
  33. Armies on the Danube 1809 (İngilizce). Bowden & Tarbox. s. 95. ISBN 0913037087.
  34. Elting, John R. (1988). Swords around a throne. New York. s. 33. ISBN 9780029095010.
  35. Arnold, James R. (1995). Napoleon conquers Austria: the 1809 campaign for Vienna. Westport. s. 11-14.
  36. John A. Davis, Paul Ginsborg (1991). Society and Politics in the Age of the Risorgimento. Cambridge. s. 13-21.
  37. Fremont-Barnes, Gregory (2006). The encyclopedia of the French revolutionary and Napoleonic Wars: cilt .1. Santa Barbara. s. 22-25.
  38. Wilson, Sir Robert Thomas (1860). Narrative of events during the invasion of Russia by Napoleon Bonaparte. Londra. ss. 49 ve 53.
  39. Montagu, Violette M. (1913). Eugène de Beauharnais: the adopted son of Napoleon (İngilizce). Londra: John Long. s. 19.
  40. Jaques, Tony (2007). Dictionary of Battles and Sieges: A-E. Westport. s. 288.
  41. Virgili, Antonio (2005). La Tradizione Napoleonica. s. 66.
  42. Università di Pavia: Repubblica napoleonica d'Italia (İtalyanca) Erişim tarihi; 9 Mart 2020.
  43. Sumrada, Janez (2006). Napoleon na Jadranu / Napoleon dans l'Adriatique. Univerza na Primorskem. s. 37.
  44. Gregory 2001, s. 158.
  45. Gregory 2001, s. 176.
Kitaplar

Konuyla ilgili yayınlar
  • Connelly, Owen. Napoleon's Satellite Kingdoms (1965)
  • Gregory, Desmond. Napoleon's Italy (2001)
  • Rath, R. John. The Fall of the Napoleonic Kingdom of Italy (1814) (1941)

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.