Türkiye'de ırkçılık

Türkiye'de ırkçılık ve etnik ayrımcılık, ülkenin toplumunda tarih boyunca yaygın bir şekilde görülen ve Müslüman olmayan ya da Sünni olmayan azınlıklara karşı kurumsal bir hâle gelen olgu.[2][3][4][5][6][7][8] Genellikle Türkler tarafından etnik kimliği Türk olmayan kişilere yönelik gerçekleşen olumsuz davranış ve eylemler şeklindedir. Ermeniler, Kürtler, Araplar, Rumlar, Süryaniler, Yahudiler ve Zazalar gibi azınlıklar Türk olmadıkları için ayrımcılığa maruz kalırken Aleviler, Şiiler ve Sufiler ise Sünni olmadıkları için ayrımcılığa maruz kalmaktadır.

 
Kadıköy, İstanbul'daki bir Ermeni kilisesinin duvarına kimliği belirsiz kişiler tarafından yapılan "Yaşasın Irkçı Türkiye" (üstte) yazılaması ile aynı kiliseye yakın bir duvara yapılan "Ya Türksün Ya Piç" yazılaması (altta).[1]

İstatistikler

İsveçli bir grup ekonomist tarafından yürütülmüş ve Washington Post adlı gazetede yayımlanmış Dünya Değerleri Araştırması'na (World Values Survey) göre Türkiye'den ankete katılmış 1.605 kişinin %35.8'i "Kimle komşu olmak istemezsiniz?" sorusuna "başka ırktan biri ile", %36.8'i "başka dinden biri ile", %30.5'i "göçmenler/yabancı işçiler ile", %30'u ise "başka dil konuşan insanlar ile" cevaplarını vermiştir.[9][10] Ankete katılan kişilerin %62.3'ü işverenlerin ülkede yaşayan milleti yabancı göçmenlere karşı önde tutması gerektiğini belirtmiştir. Ayrıca toplumun %61.7'si diğer dinlerden, %60'ı diğer milletlerden insanlara kısmen veya tamamen güvenmediklerini belirtmiştir.[9]

Türkiye Gençlik STK'ları Platformu tarafından Türkiye'de 8 bin genç ile anket yürütülmüş bir çalışma, ankete katılan kişilerin %32'sinin "başka ırk, renk ve milleten insanlarla komşu olmayı" istemediklerini ortaya koymuştur. Aynı soru "Suriyeliler" olarak sorulduğu takdirde istememe oranı %70'e çıkmıştır.[11]

Kürtlere karşı yapılan saldırılar

Bir başka olay ise Zilan Katliamı' dır. 1930 yılının temmuz ayında Van ilinin Erciş ilçesinde yaşanan Zilan Deresi'ne (günümüzde "Hatun Çukurovası" olarak bilinir) sığınan Kürtlere karşı gerçekleştirilmiştir. Temmuz 16, 1930 tarihli Cumhuriyet gazetesine göre, 15,000 kişi, bizzat Ağrı isyanında da yer alan Kürt yazar Hesen Hîşyar Serdî (1907-Eylül 14, 1985)'ye göre, Ademan, Sipkan, Zilan ve Hesenan aşiretlerden oluşan 18 köyden 47.000 köylüsü Ermeni araştırmacı Garo Sasuni'e göre, 5.000 kadın, çocuk, ve yaşlı öldürülmüştür, Ekim 3, 1930 tarihli Berliner Tageblatt gazetesi ise, Türkler, Zilan bölgesinde 220 köyü imha etti ve 4.500 kadın ve yaşlı katletti şeklinde aktardı. Sovyetler Birliği Bilimler Akademisi ise, Zilan Bölgesi vadilerinden birinde 1.550 kişi kesildi, Erciş bölgesinde 200 köy yakıldı, Patnos sahasında yakılıp yıkılmayan tek köy kalmadı, Türk askerleri, Kürtlerin hayvanlarını da alıp aşırdılar. şeklinde aktarılmıştır.

1960 ve 1970 boyunca Kürt yayınları çeşitli gerekçelerle kapatıldı. 1980 darbesinin ardından çeşitli kurumlarda ve resmi kurumlarda Kürtçe'nin konuşulması yasaklandı.

Zazalara karşı yapılan saldırılar

Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren Zazalar, Türk hükümetleri tarafından uzun bir ayrımcılık ve katliama maruz kalmışlardır. Bunlardan en önemlileri 13 bin sivilin öldüğü Dersim olayları yani Dersim katliamı'dır. Bazı kaynaklara göre 40 bin kişi öldürüldüğü söylenir.Bazı kaynaklar ise bunun 70 bin olduğunu söyler.Bir diğer saldırı Cumhuriyet döneminde yapılan Erzincan Zini Gediği Katliamı'dır.[12][13] Zini Gediği katliamı, 6 Ağustos 1938 tarihinde Erzincan iliniin Çağlayan bucağındaki köylerde köylülerin kurşuna dizilerek öldürülmesi olayıdır.

Rumlara karşı yapılan saldırılar

6-7 Eylül Olayları veya İstanbul Pogromu (Modern Yunanca: Σεπτεμβριανά Septemvriana, "Eylül Olayları"), İstanbul'da yaşayan Rum azınlığa karşı 6-7 Eylül 1955'te gerçekleşen organize toplu saldırı bunlardan birisidir. Gladio'nun Türk kolu olan Seferberlik Taktik Kurulu'nun yanı sıra Kontrgerilla ve günümüz Millî İstihbarat Teşkilatı'nın selefi olan Millî Emniyet Hizmeti tarafından planlanarak desteklendi.[14]

Araplara karşı yapılan ırkçılık
Ana madde: Türkiye'deki Arap karşıtlığı

Türkiye, Osmanlı yönetiminden beri güçlü bir Arap karşıtlığı geçmişine sahiptir. Araplar, Cumhuriyet döneminden beri Türk kaynaklarında İslam ile geri kalmışlık ve medeniyetsizlikle ilişkilendirmekte ve olumsuz bir biçimde tasvir edilmektedir.[15]

Türkiye, sınırında yaşanan Suriye Savaşı'ndan dolayı yaşadığı akın ve mülteci krizinden hareketle Arap karşıtlığı önemli ölçüde yükselişe geçmiştir.[16][17] Türkiye' de arap karşıtlığı iki temel gruba ayrılmaktadır. Bunlardan birisi Körfez ülkeleri, daha çok zenginlik içinde yaşayan Arap ülkeleridir. Diğeri ise Suriyeli mültecilerdir.

Yahudilere karşı yapılan eylemler
Ana madde: Türkiye'de antisemitizm

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. "'Khojali: A Pretext to Incite Ethnic Hatred'". Armenian Weekly. 22 Şubat 2015. 23 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ocak 2017.
  2. Xypolia, Ilia (18 Şubat 2016). "Racist Aspects of Modern Turkish Nationalism". Journal of Balkan and Near Eastern Studies. 0 (0). ss. 1-14. doi:10.1080/19448953.2016.1141580. ISSN 1944-8953.
  3. Björgo, ed. by Tore; Witte, Rob (1993). Racist violence in Europe. Basingstoke [etc.]: Macmillan Press. ISBN 9780312124090.
  4. Falk, ed. by Zehra F. Kabasakal Arat. Foreword by Richard (2007). Human rights in Turkey. Philadelphia, Pa.: Univ. of Pennsylvania Press. ISBN 9780812240009.
  5. Lauren, Fulton (2008). "A Muted Controversy: Freedom of Speech in Turkey". Harvard International Review. 30 (1). ss. 26-29. ISSN 0739-1854. Free speech is now in a state reminiscent of the days before EU accession talks. Journalists or academics who speak out against state institutions are subject to prosecution under the aegis of loophole laws. Such laws are especially objectionable because they lead to a culture in which other, more physically apparent rights abuses become prevalent. Violations of freedom of expression can escalate into other rights abuses, including torture, racism, and other forms of discrimination. Because free speech is suppressed, the stories of these abuses then go unreported in what becomes a vicious cycle.
  6. Gooding, Emily (2011). Armchair Guide to Discrimination: Religious Discrimination in Turkey. BiblioBazaar. ISBN 9781241797812.
  7. Kenanoğlu, Pinar Dinç (2012). "Discrimination and silence: minority foundations in Turkey during the Cyprus conflict of 1974". Nations and Nationalism. 18 (2). ss. 267-286. doi:10.1111/j.1469-8129.2011.00531.x. Comprehensive reading of the newspaper articles show that the negative attitude towards the non-Muslim minorities in Turkey does not operate in a linear fashion. There are rises and falls, the targets can vary from individuals to institutions, and the agents of discrimination can be politicians, judicial offices, government-operated organisations, press members or simply individuals in society.
  8. Sule; Bulent, Toktas; Bulent. (Kış 2009). "The EU and Minority Rights in Turkey". Political Science Quarterly. 124 (4). New York, NY: Academy of Political Science. ss. 697-0_8. doi:10.1002/j.1538-165x.2009.tb00664.x. ISSN 0032-3195. In the Turkish context, the solution to minority rights is to handle them through improvements in three realms: elimination of discrimination, cultural rights, and religious freedom. However, reforms in these spheres fall short of the spirit generated in the Treaty of Lausanne.
  9. "Online Data Analysis: World Values Survey Wave 6: 2010-2014". WVS. 5 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  10. "Türkler yabancı komşu istemiyor". Hürriyet. 17 Mayıs 2013. 11 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  11. "Gençler Hayatının Baharında Kış Görmemeli", 147. Genç Dergisi. Aralık 2018. s. 13.
  12. Mynet. "Zini Gediği Katliamı'na soruşturma". Mynet YurtHaber. 25 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2020.
  13. "'Zini Gediği Katliamı' Dosyası". Haberler.com. 11 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2020.
  14. ^ "6-7 Eylül yağma olayları bir MİT organizasyonu". Sabah. 2 Şubat 2009. Erişim tarihi: 2 Ocak 2014.
  15. AKTURK, AHMET SERDAR (2010). "Arabs in Kemalist Turkish Historiography". Middle Eastern Studies. 46 (5). ss. 633-653 – JSTOR vasıtasıyla.
  16. "Palestinians Were Spared Turkey's Rising anti-Arab Hate. Until Now". Haaretz (İngilizce). 16 Temmuz 2019. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2019.
  17. Tremblay, Pinar (21 Ağustos 2014). "Anti-Arab sentiment on rise in Turkey". Al-Monitor (İngilizce). 27 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2019.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.