İslam kültürü

İslam kültürü ve Müslüman kültürü, tarihsel olarak Müslümanlar için ortak olan kültürel ögelere atıfta bulunulur. Raşidun Halifeliğinden erken Emevi dönemine ve Abbasilerin ilk

dönemlerine kadar Müslüman kültürünün erken biçimleri ağırlıklı olarak Arap, Bizans, Pers ve Levantendi. İslam imparatorluklarının hızla genişlemesiyle Müslüman kültürü, Fars, Mısır, Kafkas, Türk, Moğol, Hint, Bangladeş, Pakistan, Malay, Somali, Berberi, Endonezya ve Moro kültürlerini çok etkilemiştir.

İslam kültürü genel olarak İslam dini etrafında gelişen tüm uygulamaları içerir. İslami inançların farklı kültür ve geleneklerde uygulanmasında farklılıklar vardır.[1]

Dil ve edebiyat

Arapça

Arap edebiyatı (Arapça: الأدب العربي/ latinize : el Edeb Arabi) Arap dilinde müellifler tarafından üretilen hem düzyazı hem de şiir yazısıdır. Edebiyat için kullanılan Arapça sözcük, görgü kurallarından türetilen, nezaket, kültür ve zenginliği ifade eden "Edeb" tır.

Arap edebiyatı 5. yüzyılda ortaya çıktı ve bundan önce sadece yazı dilinin parçaları bulunuyordu. İnsanlar tarafından Arap dilinde en iyi edebiyat eseri olarak kabul edilen Kur'an [2], Arap kültürü ve edebiyatı üzerinde en büyük kalıcı etkiye sahip olmuştur. Arap edebiyatı, İslam'ın Altın Çağı boyunca gelişti, ancak Arap dünyasının yanı sıra dünyanın geri kalanındaki şairler ve nesir yazarları ile günümüze kadar canlı kaldı.

Farsça

Fars edebiyatı, Fars dilinde sözlü kompozisyonlar ve yazılı metinlerden oluşur ve dünyanın en eski edebiyatlarından birisidir.[3][4][5] 2.5 bin yılı aşkın bir süredir. Kaynakları, bugünkü İran, Irak, Suriye, Afganistan, Kafkaslar ve Türkiye dahil olmak üzere Antik İran'da, Orta Asya bölgeleri (Tacikistan gibi) ve Fars dilinin tarihsel olarak ana veya resmi dil olduğu Güney Asya'da bulunuyor. Örneğin, Belh'de (günümüzün günümüz Afganistan'ında) veya Vahş'ta (günümüz Tacikistan'ında) doğan ünlü Fars şairlerinden biri olan Mevlana Celaleddin-i Rumi, Farsça yazdı veSelçukluların Anadolu'daki başkenti Konya'da yaşadı. . Gazneliler Orta ve Güney Asya'da geniş bölgeleri fethettiler ve saray dili olarak Farsçayı kabul ettiler. Dolayısıyla İran, Mezopotamya, Azerbaycan, Kafkaslar, Türkiye, Pakistan'ın batı kısımları, Bangladeş, Hindistan, Tacikistan ve Orta Asya'nın diğer bölgelerinde Fars dili/edebiyatı vardır. Bazıları, Yunanca ve Arapça gibi diğer dillerde Persler tarafından yazılmış eserlerin dahil edildiğini düşündüğünden, tüm Fars edebiyatı Farsça yazılmamıştır. Aynı zamanda, Farsça yazılmış tüm literatür Persler veya İranlılar tarafından yazılmamıştır, çünkü Türk, Kafkas ve Hint şairleri ve yazarları da Fars kültür ortamında Farsça dilini kullanmışlardır.

Goethe'nin dünya edebiyatının dört ana gövdesinden biri olarak değerlendirilmesi de dahil olmak üzere insanlığın en büyük edebiyatlarından biri olarak tanımlanan Fars edebiyatının kökleri, MÖ 522 yılına kadar uzanan Orta Fars ve Eski Farsça eserlerine dayanır ve bunlardan günümüze ulaşan en eski Ahameniş yazıtı olan Behistun Kitabesi 'ne kadar uzanır. Ancak günümüze ulaşan Fars edebiyatının büyük bir kısmı, İran'ın Arap fethini takip eden zamanlardan gelmektedir (650). Abbasiler iktidara geldikten sonra (750), İranlılar Arap imparatorluğunun kâtipleri ve bürokratları ve aynı zamanda da yazarları ve şairleri haline geldi. Yeni Farsça edebiyatı, Horasan ve Maveraünnehir'de siyasi nedenlerden dolayı ortaya çıktı ve gelişti, Tahiriler ve Samaniler gibi erken İran hanedanları Horasan'da bulunuyordu.[6]

Firdevsi, Sadi Şirazi, Hafız-ı Şirazi, Feridüddin Attar, Nizami Gencevi,[7] Mevlana [8] ve Ömer Hayyam gibi Fars şairleri Batı'da da tanınmakta ve birçok ülkenin edebiyatını etkilemiştir.

Hint
Hindistan, Agra'daki Tac Mahal, Hint-İslam kültürünün ve mimarisinin en güzel örneklerinden biridir.

Hindistan'ın Gazneliler tarafından ele geçirilmesinden bu yana bin yıl boyunca İslam dünyasının doğu yarısının Fars-İslam kültürü Hint kültürünü etkilemeye başladı. Farsça, Gazneliler, Delhi Sultanlığı, Bengal Sultanlığı, Deccan Sultanlığı (Kutubşablar gibi) ve Babür İmparatorluğu gibi çoğu Hint imparatorluğunun resmi diliydi. Edebiyat ve gazeller gibi şiirdeki Farsça sanatsal formlar, Urduca ve diğer Hint edebiyatını önemli ölçüde etkiledi. Hindistan'da İran dünyasından daha fazla Fars edebiyatı üretildi. 20. yüzyılın sonlarında, Muhammed İkbal bazı önemli şiirsel eserlerinde Farsçayı seçti. İlk Farsça gazete, baskı makinelerinin ilk olarak Hindistan'da uygulandığı göz önüne alındığında Hindistan'da da yayınlandı.

Bengal'de Baul mistik müzik ve şiir geleneği, Sufizmi birçok yerel imgeyle birleştirdi. En önde gelen şairler Hason Raja ve Lalon Şah'tı. 20. yüzyılın başlarında, şair Kadı Nazrul İslam, baskıya, faşizme ve dini köktenciliğe karşı yoğun manevi isyanı benimsedi; ve ayrıca Bengalce gazellerinin çok beğenilen bir derlemesini yaptı. İslami bir feminist olan Begüm Rokeya'nın Sultana's Dream, feminist bilim kurgunun en eski eserlerinden biridir.

Türk

11. yüzyıldan itibaren Türk dillerinde büyüyen bir İslami edebiyat topluluğu vardı. Ancak yüzyıllar boyunca Türkçe konuşulan bölgelerdeki resmi dil Farsça kalacaktır. Anadolu'da Selçukluların gelişiyle birlikte Farsça'nın bölgedeki uygulaması ve kullanımı güçlü bir şekilde canlanacaktı. Selçukluların bir kolu olan Anadolu Selçukluları, Fars dilini, sanatını ve edebiyatını Anadolu'ya taşıdı.[9] Fars dilini imparatorluğun resmi dili olarak kabul ettiler.[10] Halefleri olarak görülen Osmanlılar bu geleneği devraldı. Farsça, imparatorluğun resmi saray diliydi ve bir süre imparatorluğun resmi dili olarak kullanıldı,[11] 15-16. Yüzyıl halkları arasında ortak dil olan hem Türkçe olacak ve hem de farsça aktif bir temel atacaktı. "Türk dili için 4. yüzyılın başlarında (bkz. Türkleştirme). Birkaç yüzyıl sonra, Osmanlı Türkçesi (içerisinde oldukça Arap-Farsça kelime bulunan), bilimsel bir sunumun taleplerini bile karşılayabilen, tamamen kabul edilmiş bir edebiyat diline haline gelmişti.[12] Ancak bu eserlerde yer alan Farsça ve Arapça alıntıların sayısı zaman zaman % 88'e kadar çıkmıştır. Ancak Türkçe, 17. yüzyılda Karamanoğullarının resmi dili olarak ilan edildi, Osmanlıların gelişine kadar daha geniş bir alanda veya daha büyük bir imparatorlukta resmi dil olmayı başaramadı. Osmanlı İmparatorluğu'nun kurulmasıyla birlikte, Osmanlı Türkçesi (Oğuz Türkçesinin oldukça Arap-Farsçalaştırılmış bir versiyonu) hem şiir hem de nesir açısından önem kazanmış, 18. yüzyılın başlarında İmparatorluğun resmi dili haline gelmiştir. Farsçanın 19. yüzyıla kadar hem Müslüman hem de Hindu devletlerinin resmi ve başlıca edebi dili olan Hindistan'ın aksine.

Sanat
Endonezya'nın gölge oyunu sanatı olan " Wayang Kulit", yerli ve İslami duyarlılıkların bir karışımını yansıtıyor.
16. yüzyıldan kalma bir İran minyatürü olan "Çilecinin Tavsiyesi"

İslam sanatı, genellikle sarmal arabesk çeşitlerinde bitki formlarının yaygın kullanımı dışında geleneksel olarak temsili değildir. Bunlar genellikle İslami hat, seramik veya maden işlemeciliği küçük nesnelerden camiler de dahil olmak üzere büyük binaların dış ve iç kısımlarındaki büyük dekoratif şemalara kadar çok çeşitli ortamlarda bulunan stillerde geometrik desenlerle birleştirilir. Bununla birlikte, İslam sanatında, özellikle resim ve küçük anonim kabartma figürlerinde dekoratif bir şemanın parçası olarak insan ve hayvan figürlerinin tasvir edilmesine ilişkin uzun bir gelenek vardır. Hemen hemen tüm Fars minyatürleri (dekoratif ışıklandırmaların aksine) Arap, Babür ve Osmanlı minyatürlerindeki muadilleri gibi, genellikle çok sayıda figür içerir. Ancak kitaplardaki veya murakka albümlerindeki minyatürler, seçkinlerin sahip olduğu özel eserlerdi. Anıtsal heykellerdeki daha büyük figürler, son zamanlara kadar son derece nadirdir ve bireylerin (ve hayvanların) gerçekçi temsillerini gösteren portreler, özellikle Babür minyatürleri olmak üzere minyatür resimlerde 16. yüzyılın sonlarına kadar gelişmemiştir. Kuran'ın el yazmaları ve diğer kutsal metinler her zaman kesinlikle bu tür figürlerden arındırılmıştır, ancak Muhammed'in ve diğer dini figürlerin tarih ve şiir kitaplarında tasvir edilmesine ilişkin uzun bir gelenek vardır; 20. yüzyıldan beri Muhammed çoğunlukla yüzünü gizleyen bir örtü takmış gibi gösterildi ve daha önceki pek çok minyatür bu düşünce ile hareket etti.[13]

Canlı varlıkların tasviri

İslam'ın bazı yorumları, anikonizm olarak da bilinen canlı varlıkların tasvirinin yasaklanmasını içerir. İslami anikonizm, kısmen putperestliğin yasaklanmasından ve kısmen de canlı formların yaratılmasının Tanrı'nın ayrıcalığı olduğu inancından kaynaklanmaktadır. Kuran, herhangi bir canlının görsel temsilini açıkça yasaklamasa da, musavvir (biçim yapıcı, sanatçı) kelimesini Tanrı'nın bir sıfatı olarak kullanır. Hadis külliyatında, ressamlara görüntülerine "can vermeleri" konusunda meydan okuyan ve kıyamet günü onları cezalandırmakla uyaran canlıların görüntülerinin daha açık yasaklarını içerir.[14][15] Müslümanlar bu yasakları farklı zaman ve yerlerde farklı şekillerde yorumlamışlardır. Dini İslam sanatı tipik olarak figürlerin olmaması, Hat, geometrik ve soyut çiçek desenlerinin yaygın kullanımı ile karakterize edilmiştir. Bununla birlikte, İran ve Hindistan gibi Anadolu'nun doğusundaki topraklardan bazı el yazmalarında Muhammed'in (bazı durumlarda yüzü gizlenmiş olarak) ve diğer dini figürlerin tasvirlerine rastlanmaktadır. Bu resimler ile amaç, hikâyeyi anlatmak ve İslam'ın putperestlik yasağını ihlal etmemesidir. Birçok Müslüman bu tür görüntüleri yasak olarak görmektedir. Müslüman dünyasının seküler sanatında, insan ve hayvan formlarının temsilleri neredeyse tüm İslami kültürlerde tarihsel olarak gelişti, ancak kısmen dinsel duygular nedeniyle, resimlerdeki figürler genellikle stilize edildi ve çeşitli dekoratif figür tasarımlarına yol açtı.

Kaligrafi

İslami Kaligrafi, ortak bir İslami kültür mirasını paylaşan topraklarda alfabeye dayalı, <a href="./El%20yaz%C4%B1s%C4%B1" rel="mw:WikiLink" data-linkid="undefined" data-cx="{&amp;quot;userAdded&amp;quot;:true,&amp;quot;adapted&amp;quot;:true}">el yazısı</a> ve hat sanatının sanatsal uygulamasıdır. Arapça Hat, Osmanlı ve Farsça hat içermektedir.[16][17] Arapça hüsnü hat İslami olarak خط اسلامي‎), İslami çizgi, tasarım veya yapı anlamına gelir.[18]

İslami hat sanatının gelişimi Kuran'a sıkı sıkıya bağlıdır; Kuran'dan bölümler ve alıntılar, İslami hat sanatının dayandığı yaygın ve neredeyse evrensel bir metindir. Bununla birlikte, İslami hat, sadece dini konular, nesneler veya mekanlarla sınırlı değildir. Tüm İslam sanatı gibi, çok çeşitli bağlamlarda yaratılmış çok çeşitli çalışmaları kapsar.[19] İslam sanatında hat sanatının yaygınlığı, onun figürsüz geleneğiyle doğrudan ilişkili değildir; daha ziyade, İslam'daki yazı ve yazılı metin kavramının merkeziyetini yansıtır.[20] Örneğin, Muhammed Peygamber'in "Tanrı'nın yarattığı ilk şey kalemdi" demesi dikkate değerdir.[21]

İslami hat, iki ana stilden geliştirilmiştir: Kufi ve Nesih. Bölgelere özgü stillerin yanı sıra her birinin birkaç çeşidi vardır. İslami hat sanatı, Orta Doğu'daki sömürge sonrası dönemden başlayarak modern sanatın yanı sıra daha yeni kaligrafiti tarzıyla da dahil edildi.

Mimari

İslam mimarisi, İslam ile ilişkilendirilen binaların mimari tarzlarıdır. İslam'ın erken tarihinden günümüze kadar hem seküler hem de dini tarzları kapsar. Erken İslam mimarisi, Roma, Bizans, Pers ve Müslümanların 7. ve 8. yüzyıllarda fethettiği diğer tüm topraklardaki mimari yapılardan etkilenmiştir.[22][23] Daha doğuda, İslam Güneydoğu Asya'ya yayılırken Çin ve Hint mimarisinden de etkilendi. Daha sonra binalar şeklinde, yüzeylerin İslami hat ve geometrik ve kabartmalı desenli süslemelerle süslenmesiyle farklı özellikler geliştirdi. Büyük kamu binaları için başlıca İslami mimari türleri şunlardır: Cami, Türbe, Saray ve Kale. Bu dört türden İslam mimarisi türetilir ve hamamlar, çeşmeler ve ev mimarisi gibi diğer binalar için kullanılır.[24][25]

  • Aynı zamanda Ukba Camii olarak da adlandırılan Tunus Kayrevan Ulu Camii, aynı zamanda Kuzey Afrika'daki en eski cami (670 yılında kurulmuş ve halen ibadet yeri olarak kullanılmaktadır) ve İslam medeniyetinin en önemli anıtlarından biridir.
  • El-Hamra Sarayı-Cordoba
  • Sultan Ahmet Camii-İstanbul /1616'da tamamlanmıştır
  • Bangladeş'teki 15. yüzyıl Halifatabad Altmış Kubbeli Camii, Bengal Sultanlığı mimarisinin bir örneğidir.

İslam mimari tarzının unsurları

İslam mimarisi, Medine'de Muhammed tarafından inşa edilen ilk camiden, kiliselerden ve sinagoglardan uyarlanan diğer İslam öncesi özelliklerden miras kalan aşağıdaki tasarım öğeleriyle özdeşleştirilebilir.

  • Büyük avlular genellikle merkezi bir ibadethaneyle birleşti (başlangıçta Mescid-i Nebevinin bir özelliği).
  • Minareler veya kuleler (orijinal olarak örneğin Şam Emevi Camii'nde meşale yakan gözetleme kuleleri olarak kullanılmışlardır; dolayısıyla Arapça nur kelimesinden türetilmiştir, "ışık" anlamına gelir). Dünyanın en eski ayakta minaresi, Kayvaran Ulu Camii'nin (Tunus) minaresidir;[26][27] 2. ve 3. yüzyıllar arasında inşa edilmiş, kademeli yükseklik ve dekora sahip üst üste yerleştirilmiş üç kattan oluşan görkemli kare bir kuledir.
  • Mekke'nin yönünü gösteren iç duvardaki bir mihrap veya niş. Bu, Yahudi sinagoglarında Tevrat parşömenlerinin yerleştirilmesi için nişlerin önceki kullanımlarından veya Pers Mitraizm kültürüne ait Mihrap ( Farsça : مِهراب) veya Kıpti kiliselerinin vikt: haykal'inden türetilmiş olabilir .
  • Kubbeler (en eski İslami kullanımı 8. yüzyıl Medine camisindedir).
  • Eyvanların farklı bölümler arasında geçiş yapmak için kullanılması.
  • Geometrik şekiller ve tekrar eden sanat (arabesk) kullanımı.
  • Dekoratif Arapça hat kullanımı .
  • Simetri kullanımı.
  • Abdest çeşmeleri.
  • Parlak renk kullanımı.
  • Bir binanın dıştan ziyade iç mekanına odaklanılması

Tiyatro
Wayang tiyatrosundaki Endonezya Emir Hamza kuklası

Tiyatroya İslam tarafından izin verilirken [28] İslam, Tanrı'yı, Muhammed'i, yoldaşlarını, melekleri veya görünmeyen dinde detaylandırılan konuları tasvir edilmesine izin vermez.

Ortaçağ İslam dünyasında en popüler tiyatro biçimleri kukla tiyatrosu (el kuklaları, gölge oyunları ve kukla yapımları dahil) ve oyuncuların İslam tarihinin bölümlerini yeniden canlandırdığı ta'ziye olarak bilinen canlı oyunlardır . Özellikle, Özellikle, Şii İslami oyunlar Ali'nin oğulları Hasan ibn Ali ve Hüseyin ibn Ali'nin şehitliği etrafında dönüyordu. Canlı seküler oyunlar, kukla ve ta'ziye tiyatrosundan daha az yaygın olmalarına rağmen, ortaçağ edeb literatüründe kaydedilen ahraja olarak biliniyordu.[29]

Kukla tiyatrosunun en eski ve en kalıcı biçimlerinden biri Endonezya Wayang'tır. Öncelikle İslam öncesi efsaneleri anlatsa da aynı zamanda Emir Hamza'nın maceraları gibi İslami destanlar için de önemli bir aşamadır (resimde). İslami Wayang, Wayang Sadat veya Wayang Menak olarak bilinir.

Türk Gölge Tiyatrosu Karagöz ve Hacivat, bölgede kuklacılığı büyük ölçüde etkilemiştir. Çin'den Hindistan üzerinden geldiği düşünülüyor. Daha sonra Çinlilerden Moğollar tarafından alınmış ve Orta Asya'nın Türk halklarına aktarılmıştır. Böylece Gölge Tiyatrosu sanatı, Orta Asya'dan göç eden Türkler tarafından Anadolu'ya getirildi. bazı bilim insanları da gölge tiyatrosunun 16. yüzyılda Mısır'dan Anadolu'ya geldiğini iddia ediyorlar. Bu görüşün savunucuları, Yavuz Sultan Selim'in 1517'de Mısır'ı fethettiği zaman, onuruna düzenlenen bir eğlencede gölge tiyatrosu gördüğünü iddia ediyorlar. Yavuz Sultan Selim bundan o kadar etkilenmişti ki, kuklacıyı İstanbul'daki sarayına getirmiştir. Orada 47 yaşındaki oğlu, olanSüleyman, oyunlara ilgi duydu ve onları çok izledi. Böylece gölge tiyatrosu, Osmanlı saraylarına girmiştir.[30]

Diğer alanlarda, anlamı en iyi şekilde 'hayal gücünün gölgeleri' veya 'hayal gücünün gölgesi' olarak çevrilen, kasıtlı olarak mecazi bir terim olan, hayal el-zıll olarak bilinen gölge kuklası tarzı varlığını sürdürür . Bu canlı müzik eşliğinde bir gölge oyunu .. ”davul, tef ve flüt eşliğinde… ayrıca…“ özel efektler ”- duman, ateş, gök gürültüsü, çıngıraklar, gıcırtılar, gıcırtılar ve kahkahalara neden olabilecek her şey" [31]

İran'da kuklaların 1000 yılından çok daha eskilerde var olduğu biliniyor, ancak başlangıçta İran'da yalnızca eldiven ve ip kuklaları popülerdi.[32] Diğer kukla türleri de Kaçar döneminde (18-19. yüzyıl) Türkiye'den bölgeye yayıldıkça ortaya çıktı. Heyme Şab-Bazi müzikal icracı tarafından küçük odasında gerçekleştirilen ve bir bir Pers geleneksel kukla gösterisi öykücü olarak adlandırılan bir Morshed veya naghal. Bu gösteriler genellikle geleneksel çay ve kahvehanelerde hikâye anlatımının yanında gerçekleşir. Diyalog, morshed ve kuklalar arasında gerçekleşir. Kukla, İran'da çok popüler olmaya devam ediyor, gezici opera Rostam ve Sohrab kukla operası yeni bir örnektir.

Maskat, Umman'daki Kraliyet Opera Binası, İslam kültürünü klasik müzikle birleştiren ilk opera binası olarak kabul edilir.

Pakistan'ın 1947'deki bağımsızlığını takiben dine dayalı milliyetçilik güçlüydü ve bu da ülkenin her iki kanadında bulunan tiyatroyu etkiledi. Doğu Pakistan'da (günümüz Bangladeş), İbrahim Han (1894-1978), İbrahim Halil (d. 1916), Ekbereddin (1895-1978) gibi oyun yazarları ortaya çıktı. Bu oyun yazarları, alt kıta ve Orta Doğu'nun İslam tarihi ile ilgili oyunlar yaratarak geçmişteki Müslüman yöneticileri ve Pakistan Hareketi'nin tarihini yücelteceklerdi.

Dans

Müslüman kültürlerinde, hem dini [33] hem de seküler bağlamlarda (halk ve kabile dansları, saray dansları, düğün ve festivallerde kutlama dansları, göbek dansı vb.) Birçok dans sanatının türü bulunmaktadır.

Bazı fıkıh âlimleri, dans konusunda cinsiyet temelli hükümler verdiler, bu da kutlamalarda sıkça yapıldığı gibi, yalnızca kadınlara özel bir ortamda kadınlar için müsaade edildi.[34][35] Gazzali ve Nevevi gibi diğer klasik otoriteler, bu ayrım olmaksızın buna izin verirler, ancak "gevşek" olan veya cinsel arzuları harekete geçiren dansı eleştirdiler.[36][37]

Geleneksel Müslüman dini yaşamına hakim olan dini tarikatların çoğu, zikir törenleri bağlamında dans biçimlerini ritüelleştirdi. Zikir, "hatırlama" (Tanrı'nın), arayan kişinin tüm duyu ve düşüncelerini, Marifete (Tanrı'nın tecrübi bilgisi) ulaşma ve onun içindeki mistik durumları tetikleme umuduyla Tanrı'ya odakladığı ritüel duadan farklı meditatif bir ibadet şeklidir. Zikir, bir şeyhin talimatıyla bireysel olarak veya benzer düşünen takipçilerle yapılabilir ve sessiz meditasyon veya Tanrı'nın 99 ismi - Kuran ayetleri gibi kutsalların tekrarlanmasını içerebilir. Dinlenme veya ritmik olarak da yapılabilir. Geleneksel İslami tarikatlar, bazen Sufi şiiri ve klasik müzik eşliğinde oldukça ayrıntılı ritüel dansları içeren çeşitli zikir çalışmaları geliştirmiştir.

Gazzâlî, müziğin ve dansın zikirde kullanımını ve ibadet edenlerde ortaya çıkardığı mistik durumları ve bu törenlere iliştirilen görgü kurallarını düzenlemeyi, İslami maneviyat üzerine yaptığı kısa tezde Kimyayı Saadet'ini'ni ve son derece etkili çalışması Olan İhya'da tartıştı. Gazzali, müzik ve dans uygulamalarının, bu uygulamalara girmeden önce kalpleri saf olduğu sürece, din arayanlar için faydalı olduğunu vurguladı.[38]

Önemli örnekler arasında Osmanlı imparatorluğunun ana Sünni tarikatı olan Celaleddin Rumi tarafından kurulan Mevlevi Tarikatı ve sema ritüeli sayılabilir.[39] Mevlevi tarikatı, ritüelleri ve Osmanlı klasik müziği, ülkenin seküler "modernleşme" çabasının bir parçası olarak 20. yüzyılın büyük bir bölümünde Türkiye'de yasaklanmış ve tarikatın mülkleri kamulaştırılmıştır. 2008 yılında UNESCO , İnsanlığın Sözlü ve Somut Olmayan Mirasının Başyapıtlarından biri olarak Türkiye'nin "Mevlevi Sema Töreni" ni onayladı [40] ve uygulama şimdi yeniden ilgi görüyor.

Mısır ve Levant'da, sema Mevlevi formu olarak bilinen tennure ve hem de diğer tarikatlar ile (bazı modifikasyonlarla) adapte edilmiştir.

Geleneksel olarak Afganistan ve Hindistan alt kıtasındaki baskın İslami kurum olan ve başlıca Sufi tarikatlarının en eskisi olan Çiştiyye tarikatı, Mevlevilere benzer sema formlarının yanı sıra chang gibi diğer adanmışlık danslarını da uygular. Emir Hüsrev gibi ünlü öncü figürler aracılığıyla Hindistan klasik müziğinin ve kavvali gibi yarı klasik adanmışlık türlerinin gelişimi ile güçlü bir şekilde ilişkilidir. Çiştiyye tarikatı, Hindistan alt kıtasında yaşayan yaklaşık 500 milyon Müslümanın maneviyatı ve kültürü üzerinde büyük bir etkiyi sürdürerek, dünyadaki en büyük ve en güçlü Müslüman dini tarikatlarından biri olmaya devam ediyor.

Bu dansın diğer örnekleri, Gnava müziğinin yanı sıra Sahra Altı Afrika ve Güneydoğu Asya ile ilişkilendirildiği Mağripte bulunur. İran'ın Sünni azınlığı arasında baskın olan Nakşibendi, zikir bağlamında müzik ve dansı kullanmamaları bakımından dikkate değer bir istisnadır.

Bu katı dindar dans biçimlerine ek olarak, Müslüman topluluklarda geleneksel olarak düğünlerde ve Mevlit, Kurban Bayramı gibi halka açık kutlamalarda renkli dans alayları gerçekleşir. Birçok İslam kültürü, örneğin Babür, Osmanlı, Fars ve Cava saray kültürleri bağlamında klasik dans formlarının yanı sıra sayısız yerel halk ve kabile dansları (örneğin Bedevi, Tuareg ve Peştuca halkları arasında) ve diğer formlar da geliştirmiştir. Eğlence veya bazen göbek dansı gibi şifa amaçlı kullanılan danslar (özellikle Mısır kültürüyle ilişkilendirilir).

Tarikatlar ve ritüelleri, İslam tarihinin çoğu için Müslüman yaşamının her yerde mevcut bir parçası olmasına ve İslam'ın tüm dünyaya yayılmasından büyük ölçüde sorumlu olmasına rağmen, 19. yüzyılın sonlarından bu yana şiddetli bir şekilde muhalefet edildi ve bunlarla mücadele edildi. Fransız ve İngiliz sömürge idareleri tarafından sırayla, Müslüman modernistlerin ve Atatürk gibi Müslüman modernist, laikler tarafından ve Son yıllarda Suudi Arabistan'ın desteklediği köktendinci Vahhabi mezhebinin sesli muhalefetinin hedefi oldu. (Tasavvuf ve tarikatla ilişkili mirasın çoğunun 1930'larda devlet tarafından fiziksel olarak tahrip edildiği yer). Daeş ve Taliban gibi radikal militan örgütleri, özellikle Mısır ve Pakistan'da olmak üzere terör saldırılarında defalarca zikir törenlerini hedef almıştır.[41][42]

Müzik

Birçok Müslüman müzik dinlemeye çok alışkındır. İslam'ın klasik merkezi, Arabistan'ın yanı sıra Orta Doğu, Kuzey Afrika ve Orta Asya'nın diğer kısımlarıdır. İslam çok kültürlü bir din olduğu için, taraftarlarının müzikal ifadeleri da çeşitlidir.

  • Arap klasik müziği
  • İran'da dini müzik
  • Hindistan klasik müziği
  • Kavvali müziği

İslam'a geçen göçebe bir kabile olan, Anadolu'yu (şimdi Türkiye'yi) fetheden ve Halifeliği Osmanlı İmparatorluğu olarak elinde tutan Selçuklu Türkleri, İslam müziği üzerinde de güçlü bir etkiye sahipti.

Sahra Altı Afrika, Hindistan ve Malay Takımadaları da büyük Müslüman nüfusa sahiptir, ancak bu bölgeler İslam müziğinin çeşitli gelenekleri üzerindeki merkezden daha az etkiye sahiptir. Güney Hindistan için bkz: Mappila Songs, Duff Muttu .

Tüm bu bölgeler, 7. yüzyıl İslami fetihlerinden çok önce ve daha sonra ticaretle birbirine bağlanmıştı ve müzik tarzlarının ticaret malları ile aynı rotaları dolaşması muhtemeldir. Ancak kayıtlar olmadığı için bu bölgelerin İslam öncesi müzikleri hakkında sadece tahminde bulunulabilir. İslam, geniş alanları ilk halifelerin altında birleştirdiği ve uzak ülkeler arasındaki ticareti kolaylaştırdığı için müzik üzerinde büyük bir etkiye sahip olmalıydı. Elbette Müslüman mutasavvufların birliği olan Sufiler, müziklerini çok uzaklara yaydılar .

Ramazan Bayramı, Kurban Bayramı, Aşure (ayrıca bkz. Hosay ve Tabuik ), Mevlid, Miraç Kandili ve Berat Kandili hakkındaki makalelere bakın .

Aile hayatı

Müslüman bir ailede bir çocuğun doğumunda bazı dini törenler olmaktadır. Doğumdan hemen sonra çocuğun sağ kulağında ezan okunur. Yedinci gün bir hayvanın kurban edildiği ve etinin fakirler arasında dağıtıldığı bir tören yapılır.[43] Çocuğun başı da tıraş edilir ve çocuğun saç ağırlığına eşit miktarda para yoksullara bağışlanır. Temel gıda, barınma ve eğitim ihtiyaçlarını karşılamanın yanı sıra, ebeveynler veya ailenin yaşlı üyeleri de çocuklara ahlaki nitelikleri, dini bilgileri ve dini uygulamaları öğretme görevini üstlenirler. Müslüman bir ailenin temeli olan evlilik, iki nitelikli taraf arasında iki şahidin huzurunda icab ve kabulden oluşan medeni bir sözleşmedir. Damadın sözleşmede belirtildiği gibi geline bir gelin hediyesi (mehir) ödemesi gerekir. 49 Müslüman çoğunluklu ülke dahil olmak üzere farklı geçmişlerden gelen Müslümanlar ve dünya çapında büyük azınlıklar olarak güçlü bir varlık ile Müslüman düğünlerinde birçok varyasyon vardır. Genellikle Müslüman bir ailede kadının çalışma alanı evdir ve erkeğin karşılık gelen alanı dış dünyadır. Ancak pratikte bu ayrım göründüğü kadar katı değildir.[44]

Bir Müslümanın ölümü sırasında ve sonrasında belirli dini ayinler yapılır. Ölmekte olan bir adamın yakınları, son sözlerinde Kelime-i şehadeti telaffuz etmeye teşvik eder. Ölümden sonra, vücut aynı cinsiyetten üyeler tarafından uygun şekilde yıkanır ve ardından kefen adı verilen üç katlı beyaz bir giysi ile örtülür.[45] Cesedi bir tabuta yerleştirilerek önce cenaze namazı kılınan camiye, oradan da cenaze töreni için mezarlığa götürülür.

Görgü kuralları ve diyet

Pek çok uygulama, edep veya İslami görgü kuralları kategorisine girer. "Selamın aleyküm" (size selam olsun) ile selamlamayı, yemeklerden önce bismillah (Allah'ın adıyla) söylemeyi ve yeme-içme için sadece sağ elini kullanma bunlardan bazılarıdır. İslami hijyen uygulamaları esas olarak kişisel temizlik ve sağlık kategorisine girer. Erkek çocukların sünnet edilmesi İslam'da da uygulanmaktadır. İslami cenaze törenleri arasında yıkanmış ve kefenlenmiş cesedin cenaze namazının kılınması ve bir mezara gömülmesi yer alır.

Müslümanların yeme-içmesi kısıtlanmıştır. Yasaklı yiyecekler arasında domuz ürünleri, kan, leş ve alkol bulunur. Tüm etler, Allah adına bir Müslüman, Yahudi veya Hristiyan tarafından kesilen otçul bir hayvandan gelmelidir, kişinin kendi için avladığı hariç. Müslümanlar için caiz olan yiyecekler, helal gıda olarak bilinir.

Müslüman ülkelerde / kültürlerde dövüş sanatları

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. "Minds unmade". 3 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020 – The Economist vasıtasıyla.
  2. Jones, p. ix.
  3. "Dari, Farsi, and Tojiki". Persian Studies in North America: Studies in Honor of Mohammad Ali Jazayery. Leiden: Brill. 1994. ss. 177-178.
  4. "Dari, Farsi, and Tojiki". Language policy and language conflict in Afghanistan and its neighbors: the changing politics of language choice. Leiden: Brill. 2012. s. 94.
  5. King, Gareth, (Ed.) (2013). "Persian". Compendium of the World's Languages. 3rd. Routledge. s. 1339.
  6. Frye, R. N., "Darī", The Encyclopaedia of Islam, Brill Publications, CD version.
  7. C. A. (Charles Ambrose) Storey and Franço de Blois (2004), "Persian Literature - A Biobibliographical Survey: Volume V Poetry of the Pre-Mongol Period", RoutledgeCurzon; 2nd revised edition (June 21, 2004). p. 363: "Nizami Ganja’i, whose personal name was Ilyas, is the most celebrated native poet of the Persians after Firdausi. His nisbah designates him as a native of Ganja (Elizavetpol, Kirovabad) in Azerbaijan, then still a country with an Iranian population, and he spent the whole of his life in Transcaucasia; the verse in some of his poetic works which makes him a native of the hinterland of Qom is a spurious interpolation."
  8. Franklin Lewis, Rumi Past and Present, East and West, Oneworld Publications, 2000. How is it that a Persian boy born almost eight hundred years ago in Khorasan, the northeastern province of greater Iran, in a region that we identify today as Central Asia, but was considered in those days as part of the Greater Persian cultural sphere, wound up in Central Anatolia on the receding edge of the Byzantine cultural sphere, in which is now Turkey, some 1500 miles to the west? (p. 9)
  9. Sigfried J. de Laet. History of Humanity: From the seventh to the sixteenth century 27 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. UNESCO, 1994. 9231028138 p 734
  10. Ga ́bor A ́goston, Bruce Alan Masters. Encyclopedia of the Ottoman Empire 1 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Infobase Publishing, 1 jan. 2009 1438110251 p 322
  11. Doris Wastl-Walter. The Ashgate Research Companion to Border Studies 1 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Ashgate Publishing, Ltd., 2011 0754674061 p 409
  12. Bertold Spuler. Persian Historiography & Geography 22 Mart 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Pustaka Nasional Pte Ltd 9971774887 p 69
  13. Islamic Art in Detail. Harvard University Press. 2005. ss. 26-. ISBN 978-0-674-02390-1.
  14. What Everyone Needs to Know about Islam. 2nd. Oxford University Press. 2011. s. 14-15.
  15. "Figural Representation in Islamic Art". The Metropolitan Museum of Art. 30 Ekim 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
  16. The art and architecture of Islam : 1250–1800. Reprinted with corrections. New Haven: Yale University Press. 1995. ISBN 0-300-06465-9.
  17. Chapman, Caroline (2012). Encyclopedia of Islamic Art and Architecture, 978-979-099-631-1
  18. "Arabic calligraphy as a typographic exercise". 10 Temmuz 2010. 11 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
  19. Blair, Sheila S. (Spring 2003). "The Mirage of Islamic Art: Reflections on the Study of an Unwieldy Field". The Art Bulletin. 85: 152–184 – via JSTOR.
  20. Allen, Terry (1988). Five Essays on Islamic Art. Sebastopol, CA: Solipsist Press. pp. 17–37. 0944940005.
  21. Roxburgh, David J. (2008). ""The Eye is Favored for Seeing the Writing's Form": On the Sensual and the Sensuous in Islamic Calligraphy". Muqarnas. 25: 275–298 – via JSTOR.
  22. Krautheimer, Richard. Early Christian and Byzantine Architecture 26 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Yale University Press Pelican History of Art, Penguin Books Ltd., 1965, p. 285.
  23. Fletcher, Banister A History of Architecture on the Comparative Method 26 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 4th Edition, London, p. 476.
  24. Copplestone, p.149
  25. "A Tour of Architecture in Islamic Cities". 17 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2018.
  26. Titus Burckhardt, ''Art of Islam, Language and Meaning : Commemorative Edition''. World Wisdom. 2009. p. 128. Books.google.fr. 17 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2014.
  27. Linda Kay Davidson and David Martin Gitlitz, ''Pilgrimage: from the Ganges to Graceland : an encyclopedia'', Volume 1. ABC-CLIO. 2002. p. 302. Books.google.fr. 9 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Mart 2014.
  28. Medieval Islamic Civilization: An Encyclopedia. Taylor & Francis. 2006. s. 807. ISBN 0-415-96691-4.
  29. Moreh (1986), "Live Theatre in Medieval Islam", David Ayalon, Moshe Sharon (Edl.), Studies in Islamic History and Civilization, Brill Publishers, ss. 565-601, ISBN 965-264-014-X
  30. Tradition Folk The Site by Hayali Mustafa Mutlu
  31. Article Saudi Aramco World 1999/John Feeney
  32. The History of Theatre in Iran: Willem Floor:0-934211-29-9: Mage 2005
  33. The New Encyclopedia of Islam. Rowman Altamira. 2001. s. 403. ISBN 0-7591-0190-6.
  34. Muslim Women Sing: Hausa Popular Song. Indiana University Press. 2004. s. 4. ISBN 0-253-21729-6.
  35. Embodiment, Morality, and Medicine. Springer. 1995. s. 43. ISBN 0-7923-3342-X.
  36. The Alchemy of Happiness (Chapter 5: Concerning Music and Dancing as Aids to the Religious Life). 20 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
  37. Reliance of the Traveller (Umdat ul-Salik); Section r40.4 on "Dancing", p. 794 (PDF). 20 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
  38. Ghazzālī, and Claud Field. The Alchemy of Happiness. Armonk, N.Y.: M.E. Sharpe, 1991.
  39. The Whirling Dervishes. SUNY Press. 1992. ISBN 0-7914-1155-9.
  40. The Mevlevi Sama Ceremony 26 Nisan 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. UNESCO.
  41. "Arşivlenmiş kopya". 5 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
  42. "Arşivlenmiş kopya". 9 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Eylül 2020.
  43. Islam: Its History, Teaching, and Practices. Indiana: Indiana University Press. 2004. s. 120. ISBN 978-0-253-21627-4.
  44. Remembering God: Reflections on Islam. Cambridge: The Islamic Texts Society. 2000. ss. 92-93. ISBN 978-0946621842.
  45. Islamic Beliefs and Practices. New York City: Britannica Educational Publishing. 2010. s. 83. ISBN 978-1-61530-060-0.

Daha fazla okuma
  • Rosenthal, Franz (1977). The Classical Heritage in Islam, dizi halinde, Arap Düşüncesi ve Kültürü . Trans. Almanca'dan Emilie ve Jenny Marmorstein. [Pbk. ed. ]. Londra: Routledge, 1992. xx, 298 s., Seyrek hasta. Not : "İlk olarak 1975 yılında Routledge & Kegan, Paul tarafından İngilizce olarak yayınlandı" ciltli baskıda.0-415-07693-5ISBN 0-415-07693-5

Dış bağlantılar
  • İslam portali
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.