Karamanoğulları Beyliği

Karamanoğulları Beyliği, Anadolu Selçuklu Devleti'nin ardından kurulan Karaman merkezli beyliktir. Karamanoğlu Mehmet Bey, Türkçeyi beylik sınırları içerisinde konuşulacak dil ilan etmişti ancak zamanla beylikte Farsça resmî dil olmuştur.[2] 13. yüzyılda Anadolu'daki en güçlü Türk beyliği kabul ediliyordu. Bu yüzden Osmanlı Beyliği onlardan ilk başlarda uzak durmuş, iyice büyüyüp güçlendikten sonra Karamanoğullarını kendisine bağlamıştır. Beyliğin ana kütlesi Afşar boyuna bağlıdır.[3]

Karamanoğulları Beyliği
1250-1487
1450 yılında Karamanoğulları Beyliği
Başkent Germenicapolis (Ermenek)
Larende
Konya
Mut
Ereğli [1]
Yaygın diller Farsça (resmî dil)[2]
Türkçe (halk dili)
Hükûmet Mutlak Monarşi
Tarihçe  
• Kuruluşu
1250
• Dağılışı
1487

Tarihi

Karamanoğulları'nın kökeni ağırlıklı olarak yukarı Hazar havzasından bugünkü Azerbaycan ve Güney Azerbaycan alanına kadar Hazar boylarında yayılmış Dışoğuz ve İçoğuz Boy ve taifeleridendir. Sivas'a göç eden Hoca Saadettin'in oğlu Nûre Sûfi'ye dayanmaktadır. Karamanoğulları Beyliği toplumunda Oğuzların Salur alt grupları çok yaygın ve kalabalık nüfus sahibi olmuştur. Afşar Boyu ve taifeleri sonradan, bugünkü İran ve Suriye bölgesinden Adana üzerinden Karaman topraklarına Yörük olarak girmişler. Anadolu'da yayılmış olan Babailer tarikatına girerek yöredeki diğer Türkmenler üzerinde etkisini göstermiş ve Hristiyanlara ait yerleri ele geçirerek topraklarını genişletmiştir. Nûre Sûfi'nin oğlu Kerimüddin Karaman Bey 13. yüzyılda Karaman'dan başlamak üzere Kilikya bölgesinin büyük bir kısmında güç sahibi olmuştur. Bunun üzerine Anadolu Selçuklu Devleti sultanı I. Alaeddin Keykubad tarafından eski adı Germanikopolis olan Ermenek merkezli bu beyliği bölgenin beyi olarak atamıştır.[4]

Osmanlı Devleti'nin Balkanlar'da ilerlediği dönemde Karamanoğulları bir Osmanlı kenti olan Beyşehir'i ele geçirmişti, bunun üzerine Osmanlılar, Konya'ya ilerlemişti. Bunun üzerine iki beylik arasında bir antlaşma imzalanmış ve bu antlaşma II. Bayezid yönetimine kadar geçerli olmuştu.

Timur 1403 yılındaki Anadolu seferi sırasında Karamanoğulları'nın kendisine saldırmaması üzerine beyliğin yönetimini bizzat II. Sultanzâde Nâsıreddin Mehmed Bey'e vermiştir. Bu durum Büyük Timur İmparatorluğu ile savaş halinde olan Osmanlı Devleti ile Karamanoğulları arasındaki güç mücadelesini Karamanoğulları lehine çevirmiş ve beylik Osmanlı himayesindeki toprakları ele geçirmeye başlamışlardı. Bursa'yı kuşatan Karamanoğulları, kenti ele geçirememiş, ancak Osmanlıların başkenti olan bu kenti yağmalamışlardı.

1443-1444 yılları arasında yapılan Varna Muharebesi esnasında Karamanoğlu İbrahim Bey, Ankara ve Kütahya'yı ele geçirmiş, Varna Muharebesi'nden zaferle dönen II. Murat Karamanoğulları'na sefer düzenlemiştir. İbrâhim Bey’in ölümünden sonra Karamanoğulları Beyliği, İshak Bey ile Pîr Ahmed arasında paylaşıldı. Buna göre İshak Bey merkezi Silifke olan İçel, Ermenek ve Mut yörelerine, Pîr Ahmed ise ova bölgesine sahip oldu ve Konya’da oturdu. Ancak çok geçmeden İshak Bey, Akkoyunlu Hükümdarı Uzun Hasan’dan yardım alarak Pîr Ahmed’in üzerine yürüdü. Pîr Ahmed de Fatih Sultan Mehmed’e iltica etmek zorunda kaldı. 1465 yılında Osmanlılar’ın yardımıyla İshak Bey’i yenen Pîr Ahmed Karamanoğulları Beyliği’nin tamamını idaresi altına aldı. Uzun Hasan’ın yanına çekilen İshak Bey ise bir yıl sonra Eylül 1466'da öldü. Karamanoğulları Beyliği’nin varlığına son vermeye kararlı olan Fatih Sultan Mehmed bu maksatla birçok sefer yaptı. Osmanlı kuvvetleri Nisan 1468'de önce Gevale’yi, ardından Konya’yı aldı. Buraya Şehzade Mustafa idareci tayin edildi. Pîr Ahmed mücadeleye devam etti ve Karaman ilinin Toroslar bölgesini idaresi altında tuttu. Ancak Akkoyunlu tehdidinin ortadan kaldırılmasından sonra Karamanoğulları’nın elinde kalan dağlık bölgeler, Niğde ve Develi yöresiyle İçel sahillerine yönelik Osmanlı seferi 1474’te başarıyla sonuçlandı ve Karaman Beyliği tam anlamıyla kontrol altına alındı.[5]

Kasım Bey’in 1483’te ölümünden sonra Karamanoğulları'nın ileri gelenleri İbrâhim Bey’in torunu Turgutoğlu Mahmud Bey’i İçel’de bey yaptılarsa da onun 1487'de Osmanlı-Memlük savaşında Memlükler tarafını tutmasından dolayı üzerine kuvvet gönderilince Halep’e kaçtı. 1500-1501 yılında Osmanlı il yazıcısı tımarların gelirlerini azalttığı için Karamanlı sipahileri isyan çıkardılar ve İran’da yaşayan Kasım Bey’in yeğeni Mustafa’yı bey yaptılar, ancak Mustafa Bey Osmanlı kuvvetlerine karşı koyamayıp Mısır’a gitti ve 1513 yılında orada öldü. Karamanoğulları’na bağlı Turgutlu, Bayburtlu gibi oymaklar İran’da Safevî Devleti’nin kuruluşunda önemli rol oynamışlardır.

Bayrak

Karamanoğullarının bayrağında bulunan 6 köşeli yıldız Müslümanlık öncesinde de öntürk ve Türk kültüründe yer alsa da Müslümanlar arasında Mühr-ü Süleyman olarak bilinen simgedir. Hilafet makamınca Valide Sultan Camii'nin girişinde ve birçok padişah kıyafetlerinde kullanılmıştır. Örneğin Barbaros Hayreddin Paşa'nın flamasında da bu sembol kullanılmıştır.[6]

Mimari

Bunlardan en önemlileri;

  • Tol Medrese (Ermenek) (1339)
  • Hasbey Medresesi (1241)
  • Şerafettin Camisi (13. yüzyıl)
  • İçeriçumra Karamanoğlu İbrahim Bey Camii (Cami-i Kebir) (1252)
  • İnce Minare (Dar-ül Hadis) Medresesi (1258-1279)
  • Hatuniye Medresesi
  • Zinciriye Medresesi
  • Aksaray Karamanoğlu Camisi (Ulu Camii)
  • Niğde Ulu Câmi: Bor ilçesindedir. Karamanoğlu Alâaddin Bey tarafından 1410’da yaptırılmıştır. Câmi dikdörtgen biçimindedir. Ak Medrese: Karamanoğlu AlâaddinAli Bey tarafından 1409’da yaptırılmıştır. Adını kapısındaki beyaz mermerden alır. Selçuklu mîmârî tarzının çok güzel bir örneğidir. Ali Bey Medresesi de denir. 1936’da restore edildikten sonra arkeoloji müzesi olarak kullanılmaktadır. Geometrik motiflerle süslü giriş kapısı çok güzeldir.

Beyler
Türk tarihi
İlk Çağ
Orta Çağ
Yeni Çağ
Yakın Çağ
Bey Hüküm Süresi Notlar
Nûre Sûfî Bey1250-1256
Kerimüddin Karaman Bey1256-1261
Karamanoğlu Mehmed Bey1261-1277
Güneri Bey1277-1300
Bedreddin Mahmud Bey1300-1308
Yahşı Han Bey1308-1312
Hacı Sûfi Burhâneddin Musa Bey1312-1333,
1351-1356
Alâeddin Halil Mirza Bey1333-1348
I. Bedreddin İbrahim Bey1348-1349
Fahreddin Ahmed Bey1349-1350
Şemseddin Bey1350-1351
Seyfeddin Süleyman Bey1356-1357
I. Damad Alâeddin Ali Bey1357-1398
II. Sultanzâde Nâsıreddin Mehmed Bey1398-1399,
1402-1418,
1419-1423		 [7]
II. Damad Bengi Alâeddin Ali Bey1418-1419,

1423

Karamanoğlu II. İbrahim Bey1423-1464
Karamanoğlu İshak Bey1464-1466
Sultanzâde Pîr Ahmed Bey1464-1469
Kasım Bey1469-1483
Turgutoğlu Mahmud Bey1483-1487

Ayrıca bakınız

Notlar
  1. Aile bağları tablosu "İslam Ansiklopedisi" ne göre verilmiştir.[8]
  2. Bazen 5. sıradaki Mehmed Bey'in oğlu sayılır.
  3. Bu durumda, bu mutlaka kişisel bir ad değildir. Vakainamelerde aile üyelerine, tam kişisel adlarını bilmiyorlarsa, genel bir ad deniyordu.
  4. Bazen 36. sıradaki Pîr Ahmed'in oğlu olarak kabul edilir.
  5. Bazen 32. sıradaki Karaman ile karıştırılır.

Kaynakça
Özel
  1. "Türk Tarih Sitesi, Türk Tarihi, Genel Türk Tarihi, Türk Cumhuriyetleri, Türk Hükümdarlar - Tarih". 24 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2010.
  2. Sümer 2001, s. 459.
  3. "Avşarlar ve Karamanoğulları". 21 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2016.
  4. Claude Cahen, Pre-Ottoman Turkey: a general survey of the material and spiritual culture and history c. 1071-1330, trans. J. Jones-Williams (New York: Taplinger, 1968), 281-2.
  5. Sümer 2001, s. 461.
  6. http://www.fahnenversand.de/fotw/misc/tr~barb.jpg
  7. https://yenidenergenekon.com/19-karamanogullari-beyligi/
  8. Sümer 2001, s. 619.
  9. Gençoğlu, H. Hulûsî (2020). "Tarihten Bugüne Karamanoğulları Hânedânı ve Halil Edhem Eldem’in Karamanoğulları Hakkında Vesâik-i Mahkûka Adlı Eseri". Akademisyen Kitabevi. ISBN 9786257106030.
Genel
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.