Teberru
Teberra İmâmiye-i İsnâ‘aşer’îyye Şiîğinde yaygın olan ve İslâm Dîni'nin peygamberi Muhammed'in ailesi ve ailesinin soyundan gelenleri (yani Ehl-i Beyti) sevmeyenleri sevmemek, düşman olanlara düşman olmak gibi anlamlar taşıyan bir kavramdır.
 |
|---|
 |
|
|
|
Kutsal kadınlar
|
 |
Tarihçe
Sünnilik'te genel olarak peygamberin ailesini sevmeyenler hoş görülmese de, bu tip özel bir kavram yoktur. Şiâ'da ise bu kavram çok temel olmasının yanı sıra İslam'ın esaslarından görülür. İslam'ın esaslarından görülmesi tarihî olarak peygamberin ailesinin soyundan gelen âlim ve Şiî imamı olarak da sayılan Cafer es-Sadık'a dayanmaktadır.[1]
Algılama hali
İmâmiye-i İsnâ‘aşer’îyye Mezhebi'nin Câferîyye ve Alev’îyye i'tikadî kollarında, Sünniler tarafından kendilerine aşırı saygı gösterilen ve hatta kutsanan ilk Üç İslâm Hâlifesi olan Ebubekir, Ömer ile Osman ve diğer bazı kişiler Ehli beyt'in haklarını gasp eden ve onlara zulmeden kişiler olarak görülürler. Zeydîlik'te Ebubekir ile Ömer için geçerli olmayan bu algılama şekli Onikicilik i'tikatına mensup olan Şiî topluluklarında daha da belirgin bir halde onların nefret (Teberru) hisleri ile anılmaları şeklinde ortaya çıkmaktadır. Bu duygu geçmişte Ali ile savaşan Aişe binti Ebubekir, Zübeyr bin Avvam, Talha bin Ubeydullah, Muaviye bin Ebu Süfyan ve Amr bin As için de geçerlidir.
Ayrıca bakınız
Kaynakça
- Calmard, J. "Tabarruʾ (a.)." Encyclopaedia of Islam. Edited by: P. Bearman , Th. Bianquis , C.E. Bosworth , E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2008. Brill Online.
