Matematikçi Leo

Matematikçi ya da Felsefeci Leo (Grekçe: Λέων ὁ Μαθηματικός ya da Φιλόσοφος, Léōn ho Mathēmatikós ya da Philósophos; yaklaşık.790 – 869'dan sonra), Bizans felsefe ve mantık âlimi. İkonoklazm sonu ve Bizans tarihinin en parlak dönemlerinden birisi olan Makedon Rönesans'ı ile anılır. Onun günümüze ulaşmış yazmaları Plato ile diyaloglar yazmasıdır. Gerçek bir "Rönesans insanı"[1] ve "9. yüzyılda Bizans'ın en akıllı adamı"[2] olarak anılır. Selanik metropolitiydi, sonra Konstantinopolis'te bulunan Magnaura felsefe okulunun başına geçmiş[3] ve Aristo mantığı Organon öğretmiştir.

Leon (matematikçi) ile karıştırılmamalıdır.

Hayatı

Tesalya'da doğdu. Konstantinopolis patriği Gramerci VII. Ioannes'in kuzenidir. Gençliğinde Konstantinopolis'te eğitim gördü fakat Andros manastrırlarına seyahat etti. Orada az bulunur el yazmaları sağladı ve yaşlı bir keşişten matematik öğrendi.[4] Başlangıçta başkentte özel ders veren tanınnmayan birisiydi. Onun öğrencilerinden biri[5] Bizans Arap savaşı sırasında yakalanıp Bağdat'a halife Memun'a götürüldü. Halife esirin matematik bilgisinden etkilendi ve esirin hocası Leo'ya Bağdat'a gelmesi için bir servet önerdi.[6] Leo, halifeden gelen mektubu Bizans imparatoru Theofilos'a götürdü. Leo'nun uluslararası ününden etkilenen imparator, Magnaura ya da Sebaste'nın 40 şehidi kilisesinde okul (ekpaideutērion) açmasını istedi.[7] Oi meta Theofanin tarafından kaydedilen versiyona göre, hikâye Leo'nun halifeye gönderdiği red mektubuna, halifenin bazı zor geometri ve astrolji soruları içeren mektup yollaması ile devam eder. Memun, Theofilos'e Leo kısa süreli hizmeti için 2 bin pound altın önerir, ama kabul görmez. İmparator Leo'yu, Gramerci VII. Ioannes'in onu kutsayıp Selanik metropoliti yapması ile onurlandırmıştır. Leo bu görevde 840 baharından 843 yılına kadar kalmıştır. Bu tarihlerde bir sıkıntı vardır, halife Memun 833 yılında ölmüştür. Halifenin son mektubu ve Leo'nun metropolitliğe atanması tarihleri hatalıdır, ya da soruları soran halife gerçekte Mutasım'dır. Bu ikinci ihtimal tarihçi logothete Symeon tarafından seslendirilmiştir.[8]

Leo, bir putkırıcı (iconoclast) olarak paganizm ile suçlanmıştır, Bizans İkonoklazmı sonu 843 yılında metropoliğini kaybetmiştir.[9] Buna rağmen Theofilos'in öldüğü aylarda ikonalar hakkında lehte tavsiyelerde bulunmuştur.[10] Yaklaşık 855 yılında, Bardas tarafından yeniden kurulan Magnaura okulunun başına geçirildi.[11] Theoktistos'ın hamiliğinde ve Konstantinopolis Patriği I. Fotios'un arkadaşlığında Felsefe, matematik, tıp, fen, edebiyat, filoloji, astronomi ve astroloji konularında verdiği eğitimle şöhret kazanmıştır.[12][13]

Aziz Kiril onun öğrencisidir. Arap saldırılarına ve diplomatik iletişim için kullanılan Tarsus'tan Konstantinopolis'e tüm Küçük Asya'yı kat eden optik telgraf olarak düşünülebilecek bir sistemi tasarlamıştır.[14] Leo, hareketli kuşlar olan ağaç, kükreyen arslan, havalanan tac gibi birçok Otomat icat etmiştir.[1] Taclı otomat yüzyıl sonra bile hala çalışıyordu, Liutprando di Cremona Konstantinopolis ziyaretinde buna tanıklık etmiştir.[15][16]

Çalışmaları

Leo'nun çalışmalarının çoğu kayıptır. Kitap uzunluğunda çalışmalar, şiirler, Taşlamalar yazmıştır, ayrıca bir derleyici olarak geniş miktarda felsefe, tıp ve astronomi metinlerini bir araya getirmiştir. Kütüphanesinin en azından bir kısmı Arşimed, Öklid, Plato, İskenderiyeli Paulus, İskenderiyeli Theon, Proklos, Porphyrios, Pergeli Apollonius, Quirinus ve Marcellus'un kayıp "Mekanik" çalışması ve muhtemelen Tukididis ile oluşmaktaydı.[4] Kendi tıp ansiklopedisini oluşturdu. Sonra gelen Bizans alimleri bazen Leo'yu alim Leon Hoirosfaktis ve imparator Bilge Leo ile karıştırırlar ve kâhin olarak tanımlarlar.

Kaynakça
  1. Marcus Louis Rautman (2006), Daily Life in the Byzantine Empire (Greenwood Publishing Group, ISBN 0-31332-437-9), 294–95.
  2. "History of the Pianola". Pianola Institute. 22 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2011.
  3. Holmes, George (1990). The Oxford illustrated history of medieval Europe. Oxford: Oxford University Press. s. 52. ISBN 978-0-19-285435-3.
  4. Browning, Robert (1964). "Byzantine Scholarship". Past and Present. Cilt 28. ss. 7-8.
  5. According to the Pseudo-Symeon, this student was, Boïditzes, who betrayed Amorium to the caliph.
  6. According to Joseph Genesius and Teofanes Continuatus between 829 and 833; Symeon the Logothete makes the caliph Mutasım and puts the invitation after the Islamic conquest of Armorium in the fall of 838, cf. Treadgold, Warren T. (1979). "The Chronological Accuracy of the Chronicle of Symeon the Logothete for the Years 813–845". Dumbarton Oaks Papers. Cilt 33. s. 162.
  7. Symeon says the Magnaura, Continuatus the Forty Martyrs (Treadgold, "Chronological Accuracy ", 186).
  8. Treadgold, "Chronological Accuracy ", 172.
  9. Warren T. Treadgold (1997), A history of the Byzantine state and society (Stanford University Press), 447.
  10. Warren T. Treadgold (1988), The Byzantine Revival, 780–842 (Stanford University Press), 372.
  11. Treadgold, "Chronological Accuracy ", 187, believes, on the basis of the Logothete's account, that this occurred in 843 and was a re-founding of Theophilos' school.
  12. Tougher, Shaun (1997). The Reign of Leo VI (886–912): Politics and People. Leiden: Brill. s. 113. ISBN 9004108114.
  13. Vlasto, A. P. (1970). The Entry of the Slavs into Christendom: An Introduction to the Medieval History of the Slavs. Cambridge: Cambridge University Press. s. 30.
  14. Treadgold, Warren T. (1979). "The Revival of Byzantine Learning and the Revival of the Byzantine State". The American Historical Review. 84 (5). American Historical Association. ss. 1245-1266 [p. 1259]. doi:10.2307/1861467. 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  15. Safran, Linda (1998). Heaven on Earth: Art and the Church in Byzantium. Pittsburgh: Penn State Press. s. 30. ISBN 0271016701. otomatı tarif eder
  16. Leo'nun telgrafı ve otomatları hakkında daha detaylı bir tartışma için, bakınız: Leone Montagnini (2002), "Leone il Matematico, un anello mancante nella storia della scienza", 17 Ekim 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Studi sull'Oriente Cristiano, 6 (2), 89–108.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.