Karameh Muharebesi

Karameh çatışması
Tarih	21 Mart 1968
Bölge	Karameh kasabası, Ürdün.
Sonuç	İsrail askeri zaferi ve Karameh kampının imha edilmesi[1][2]
Taraflar
İsrail	Ürdün ; Filistin Kurtuluş Örgütü
Komutanlar ve liderler
Uzi Narkis	Asad Ghanma; Yasser Arafat
Kayıplar
28 ölü[2]; 69 yaralı[2]; 4 tank;; 2 half-tracks; 2 zırhlı araç;; 1 savaşuçağı	Ürdün'; 84 ölü; 250 yaralı;; 4 esir;; 30 tank; 2 savaş uçağı FKÖ; 100–200 ölü; ; ~100 yaralı;; 120–150 esir

Karameh çarpışması, 21 Mart 1968 tarihinde İsrail birliklerinin Karameh Kampı'na yaptıkları saldırılarla El Fetih örgütünün gösterdiği direnişe verilen isim.

1968 boyunca el Fetih örgütünün merkezinin bulunduğu, Filistin mülteci kamplarının yer aldığı el Karameh kasabası İsrail Ordusu tarafından birçok kez hedef alındı. Şehrin Arapça adının anlamı "haysiyet"tir ve 1967 Arap yenilgisinden sonra sembolik önemini artırmaktadır. Buraya düzenlene operasyon, el Fetih ve diğer militan örgütler tarafından işgal altında bulunan Batı Şeria'da roketli saldırılara karşı misilleme amaçlıdır. Said Aburiş'e göre Ürdün hükümeti ve birkaç el Fetih komandosu Arafat'ı geniş çaplı bir İsrail saldırısının hazırlıklarını karşı uyarmış, George Habbaş'ın yeni kurulmuş Filistin Halk Kurtuluş Cephesi (FHKC) ile Nayef Hayatme'nin fraksiyoner Filistin Demokratik Halk Kurtuluş Cephesi (FDHKC) örgütleri şehri terketmiştir. Her ne kadar el Fetih sempatizanı Ürdünlü bir general tarafından kasabayı terkedip tepelere saklanması önerildiyse de Arafat buna karşı çıkmış,[3] ve "Arap dünyasında çekilmeyecek ya da kaçmayacakların da olduğuna tüm Dünya'yı inandırmak istiyoruz" demiştir.[4] Aburiş, el Fetih'in Arafat'ın emriyle kasabada kaldığını, Ürdün Ordusu'nun eğer ağır çarpışmalar olursa devreye girme kararı verdiğini yazar.[3]

21 Mart gecesi İsrail Ordusu ağır silahlarla, zırhlı araçlarla ve savaş uçaklarıyla el Karameh'e saldırdı.[3] El Fetih'in kaçmaması İsrail askerlerini şaşırttı. İsrail kuvvetleri harekâtı genişletince Ürdün Ordusu da müdahil oldu ve İsrailliler büyük bir savaş çıkmasını önlemek için geri çekilmek zorunda kaldı.[5] Çarpışmanın sonunda yaklaşık 150 el Fetih militanı, yirmi Ürdün askeri ve yirmi sekiz İsrail askeri ölmüştür. Arapların ölü sayısının daha çok olmasına rağmen, İsrail'in hızlı geri çekilmesi nedeniyle el Fetih kendisini muzaffer saymıştır.[3] Arafat savaş alanında bulunmuştur ama katılımının detayları belirli değildir. Ancak hem müttefikleri hem de İsrail haberalma örgütü çarpışma sırasında sürekli olarak adamlarını yerlerinden ayrılmama ve çarpışmaya devam etme konusunda cesaretlendirdiğini belirtmiştir.[6]

Çarpışma Time tarafından detaylı olarak izlenmiş ve Arafat'ın portresi 13 Aralık 1963 sayısının kapağında çıkarak Dünya Arafat'ın resmiyle ilk defa tanışmıştır.Savaş sonrası ortamda bu önemli dönüm noktasında Arafat ve el Fetih ortaya çıkmış ve İsrail'e karşı çıkmaya cesaret eden ulusal kahraman olarak görülmeye başlamıştır. Arap dünyasından gelen toplu takdirler sonucu finansal bağışlar önemli ölçüde artmış ve el Fetih silah ve mühimmatı gelişmiştir. İçlerinde binlerce Filistinli olmayan Arabın da bulunduğu birçok gencin katılımıyla örgütün üye sayısı artmıştır.[7]

3 Şubat 1969'da toplanan Filistin Ulusal Konseyi'nde Yahya Hammuda Filistin Kurtuluş Örgütü liderliğinden çekildi. Yerine geçen Arafat, iki yıl sonra Filistin Devrimci Kuvvetlerinin başkomutanı oldu ve daha sonra 1973'te FKÖ'nün siyasal kolunun da başına geçti

Kaynakça

Zeev Maoz, Defending the Holy Land, A Critical Analysis of Israel’s Security and Foreign Policy, University of Michigan Press, 2006
Herzog, The Arab-Israeli Wars, Random House New York, 1982 @ page 205
Aburish, Said K. (1998). From Defender to Dictator. New York: Bloomsbury Publishing. ss. pp.69-98. ISBN 1-58234-049-8.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)
Sayigh, Yezid (1997). Armed Struggle and the Search for State, the Palestinian National Movement, 1949–1993. Oxford University Press. ISBN 0198296436.
Bulloch, John (1983). Final Conflict. Faber Publishing. ss. pp.165.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)
Livingstone, Neil (1990). Inside the PLO. Reader's Digest Association. ss. pp.80. ISBN 978-0-7090-4548-9.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)
Cobban, Helena (1984). The Palestinian Liberation Organization, Power, People and Politics. Cambridge University Press. ss. pp.39. ISBN 0521272165.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Zeev Maoz, Defending the Holy Land, A Critical Analysis of Israel’s Security and Foreign Policy, University of Michigan Press, 2006

[Herzog,_The_Arab-Israeli_Wars_page_205-2] Herzog, The Arab-Israeli Wars, Random House New York, 1982 @ page 205

[Consolidation_of_Power-3] Aburish, Said K. (1998). From Defender to Dictator. New York: Bloomsbury Publishing. ss. pp.69-98. ISBN 1-58234-049-8.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)

[Sayigh-4] Sayigh, Yezid (1997). Armed Struggle and the Search for State, the Palestinian National Movement, 1949–1993. Oxford University Press. ISBN 0198296436.

[5] Bulloch, John (1983). Final Conflict. Faber Publishing. ss. pp.165.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)

[6] Livingstone, Neil (1990). Inside the PLO. Reader's Digest Association. ss. pp.80. ISBN 978-0-7090-4548-9.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)

[7] Cobban, Helena (1984). The Palestinian Liberation Organization, Power, People and Politics. Cambridge University Press. ss. pp.39. ISBN 0521272165.KB1 bakım: Fazladan yazı (link)