Yeni Zelanda'nın vize politikası

Vizeden muaf ülkelerden birinin vatandaşı olmadıkça Yeni Zelanda'ya girmek isteyen bir yabancı uyruklu vatandaşın vize alması gerekmektedir.

  • 61 vize muafiyeti uygun ülkelerden birinin vatandaşı,
  • Bir vatandaş ya da Trans-Tazman Seyahat Düzenlemesi kapsamında Avustralya'da sürekli ikameti olan,
  • Birleşmiş Milletler laissez-pasör sahibi ya da
  • diğer hükümleri uyarınca vizesiz seyahat için uygun (kuvvet, yolcu gemisi yolcu ve mürettebat, uçak mürettebatı vb ziyaret).
Yeni Zelanda giriş damgası
Yeni Zelanda Vizesi

Tüm ziyaretçiler 1 ay boyunca geçerli bir pasaportunuz olmalıdır. Ziyaretçiler kaldıktan karşılamak için yeterli fonların kanıt tutmak için gereklidir. 2015'te tüm vize başvuruları online olacaktır.[1]

Vize politikası haritası
Bu ülkelerin pasaport hamilleri vize almadan Yeni Zelanda'ya seyahat edebilirler
  Yeni Zelanda
  Vizeden muaf Ülkeler (3 ay)
  Birleşik Krallık (6 ay)
  Avustralya (mesken hakkı)

Vize muafiyeti ülkeleri

2009 Göç Yasası altında ve Göçmenlik (Visa, Giriş İzni ve İlgili Sorunlar) Düzenlemeleri aşağıdaki 60 ülke pasaportu sahipleri 90 güne kadar vize almadan Yeni Zelanda'ya seyahat edebilirler.

Cook Adaları

Cook Adaları'na gitmek isteyen tüm ziyaretçiler, milliyetlerine bakılmaksızın, maksimum 31 gün kalış süreli vizeden muaftır. Turistik amaçlı seyahat eden ziyaretçiler 6 aya kadar maksimum, 31 günlük periyotlarla, kalış sürelerini uzatabilirler.[2]

Niue

Niue'ye gelen tüm ziyaretçiler, milliyetlerine bakılmaksızın, maksimum 30 gün kalış süreli vizeden muaftır. Konaklama süresinin uzatılması mümkündür.[3]

Tokelau

Tüm ziyaretçilerin seyahatlerinden en az 2 hafta önce, Apia Tokelau Apia İrtibat Bürosundan Tokelau'ya girmek için izin almaları gerekir. Tokelau'ya sadece Samoa'dan tekne ile ve Samoa Göçmenlik Yönetimlerinden verilen izinle ulaşılabilir.[4]

İstatikler

Yeni Zelanda 2014/15 mali yılda 262.033 adet ziyaretçi vizesi vermiştir. Ülkeler şunlardır:[5]

Başvuranın uyruğuVerilen ziyaretçi vizesi sayısı
 Çin128,849[6]
 Hindistan40,142
 Fiji14,511
 Filipinler10,002
 Tonga9,128
 Tayland8,425
 Samoa7,421
 Rusya3,994

Çoğu ziyaretçi şu ikamet yerlerinden geldi:[7]

Tarihçe

1881'den önce

İlk yıllarda Yeni Zelanda Avrupalılar tarafından dünyadaki en uzak ülke olarak görülüyordu. Avrupalıların çoğu için Yeni Zelanda açık bir ihtimaldi, tehlikeli denizlerde 100 gün süren bir yolculuk yapıyorlardı.

1792 gibi erken bir tarihte balina avcıları ülkenin kuzey ucuna ve aynı zamanda geçici ziyaretçiler olarak geldi. Ayrıca misyonerler Yeni Zelanda'ya geldi. 1839'da toplam Māori olmayan nüfus yaklaşık 2.000 idi.

1839'a kadar Yeni Zelanda'da yalnızca 2.000 göçmen vardı; 1852 yılına kadar yaklaşık 28.000 vardı. Bu olağanüstü değişimin belirleyici anı 1840'dı. O yıl, Waitangi Antlaşması imzalandı. Bu, Avrupa nezdinde İngiliz otoritesini kurdu ve İngiliz göçmenlere vatandaş olarak yasal haklar verdi. Yeni Zelanda Şirketi yerleşimlerine taşınan kişilerin çoğu İngiliz idi.

1853'ten 1870'e kadar Yeni Zelanda'daki Māori olmayan nüfus, 30.000'in altında iken 250.000'in üzerine çıktı. 1840'ların girişinde olduğu gibi üç ana grup vardı - doğrudan İngiltere'den gelen yardımlı aileler; Tazman Denizi'nden daha iyi bir yaşam arayan bireyler; ve askeri yerleşimciler.[8]

1881-1914

Göçle ilgili kısıtlamalar ilk olarak 1881'de uygulanmıştır. O zamana kadar Yeni Zelanda'ya gelen herkes ülkede kalmayı başarmıştı.

1881'deki Çin Göçmenler Yasası, belirli bir insan grubunun ülkeye girişini kısıtlayan ilk yasaydı. Bir gemiye binecek Çinli sayısı, geminin ağırlığının her 10 tonu ile sınırlıydı. Ülkeye giren her Çinli kişiye de 10 sterlinlik bir anket vergisi uygulandı. Çinlilerden farklı olarak, çoğu Kızılderililer İngiliz denekleriydi ve 19. yüzyılın sonlarına kadar Yeni Zelanda'ya girmekte serbestti. 1896'dan itibaren, İngiliz hükûmetinin itirazlarına rağmen, Yeni Zelanda, göçmenleri sadece Çinlileri değil, aynı zamanda Kızılderilileri ve diğer Asyalıları da kısıtlayan daha kapsamlı bir yasa çıkarmaya çalıştı.

1914-1945

1916 Savaş Yönetmeliği uyarınca, Birinci Dünya Savaşı sırasında, 15 yaşın üzerindeki hiç kimse Yeni Zelanda'da pasaportu veya uyruğunu veya kimliğini belirten başka bir belge olmadan ülkeye giremezdi.

1919 yılındaki İstenmeyen Göçmenler Hariç Tutma Kanunu uyarınca, Almanların ve Avusturya kökenli Macarların avukat tarafından verilen bir lisans olmadan girmeleri yasaklandı.

1920'de Göçmenlerin Kısıtlanması Değişikliği Yasası, olası Asyadan gelen göçü kısıtlamak için kabul edildi, ancak Asyalılar tek hedef değildi. Ayrıca İngiliz olmayan diğer insanların, özellikle Dalmaçyalılar ve İtalyanlar gibi güney Avrupalıların girişini de engellemek için bu yasa kullanıldı.

1930'ların Depresyon döneminde geçirilen 1931 Göçmen Kısıtlaması Değişikliği Yasası, yabancıların (İngiliz olmayan göçmenlerin bildiği gibi) Avrupa'dan Yeni Zelanda'ya girmesini engelledi. Bunun tek istisnası, istihdamı, önemli miktarda sermayeyi veya bilgi ve becerileri güvence altına almış olmalarıydı.

1945 sonrası

1961'den itibaren sadece Avustralyalılar Yeni Zelanda'ya sınırsız giriş yapmıştır. Bu, 1840 yılında Yeni Zelanda'nın Avustralya gibi bir İngiliz kolonisi haline geldiği uzun süredir devam eden bir haktı. 1920'lerde başlayan karşılıklı seyahat düzenlemeleri, bu serbest hareketi bir ülkeden diğerine resmileştirdi. 1973'de Trans-Tasman Seyahat Düzenlemesi, Avustralya ve Yeni Zelanda vatandaşlarının izin almak için başvuru yapmak zorunda kalmadan birbirlerinin ülkelerini ziyaret etmek, yaşamak, çalışmak veya süresiz olarak kalmalarına izin verdi.

1961 Göçmenlik Değişikliği Yasası uyarınca, İngiliz ve İrlandalı göçmenlerin yanı sıra Yeni Zelanda dışındaki diğer vatandaşların da (serbestçe girebilecek olan Avustralyalılar hariç) Yeni Zelanda'ya girmeden önce izin almaları gerekiyordu. Uygulamada, izin sadece İngilizler ve İrlandalılar için bir formaliteydi; ülkeye varışta izinleri verildi. Bununla birlikte, ilk kez, 1961 Yasası, İngiliz ve İngiliz olmayan insanları Yeni Zelanda'ya girmeye çalıştıklarında aynı temele soktu. 1974’ün göç politikası incelemesinden sonra, diğer tüm göçmenler gibi göçmenlerin de vatanlarından ayrılmadan önce izin almaları istenmiştir. İngilizler ve İrlandalılar artık diğer ülkelerin vatandaşları ile aynı haklara sahipti.

1940'lar ve 1970'ler arasında Yeni Zelanda, Batı Avrupa ülkeleri ile vizesiz anlaşmalar imzaladı.

Fiji, Samoa ve Tonga'ya 18 Şubat 1987'de, Endonezya'ya 21 Ekim 1998'te, Tayland'a 1 Ocak 2001'de, Zimbabve'ye 21 Şubat 2003'te, Kiribati, Nauru ve Tuvalu'ya 8 Aralık 2003'te ve Güney Afrika vatandaşlarına 21 Aralık 2016'da vizesiz giriş hakkı, yasadışı göç nedeniyle iptal edilmiştir.

2017 yılı itibarıyla, 2009 Göç Yasası ve Göçmenlik (Vize, Giriş İzni ve İlgili Hususlar) Yönetmeliği 2010 60 ülkenin pasaport sahiplerine 90 güne kadar vize almadan Yeni Zelanda'ya seyahat edebilirler.

Kaynakça
  1. Student visa applications go online
  2. "Arşivlenmiş kopya". 19 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2014.
  3. "Arşivlenmiş kopya". 15 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2014.
  4. "Arşivlenmiş kopya". 15 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2014.
  5. Immigration New Zealand statistics - V1 - Visitor applications decided
  6. Ayrıca, Çin vatandaşlarına 153.025 adet grup vizesi çıkartıldı.
  7. "International Visitor Arrivals to New Zealand: December 2015 Page 11" (PDF). 29 Haziran 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2017.
  8. Taonga, New Zealand Ministry for Culture and Heritage Te Manatu. "Te Ara The Encyclopedia of New Zealand". www.teara.govt.nz. 12 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Nisan 2018.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.